Apen met hoeden op

Apen met hoeden op is een interessante roman over een jongen met een trauma. Het verhaal begint in de Tweede Wereldoorlog. Droom en werkelijkheid zijn soms niet van elkaar te onderscheiden. De hoofdpersoon denkt dat hij een moord heeft gepleegd. Hij raakt bevriend met de aan lager wal geraakte, zeer schilderachtige Bram en ze vertellen elkaar bizarre verhalen uit hun leven. Het eind van dit spannende boek is een totale verrassing. Apen met hoeden op is zo maar een uitdrukking die één van de hoofdpersonen vaak gebruikt. Hij doelt hier op mensen in de samenleving die zich mooier voor doen dan ze zijn.

"Na mijn debuut ‘Dolend in de tijd’ verschijnt nu mijn roman ‘Apen met hoeden op’. Mijn loopbaan begon als verslaggever bij het toenmalige Zeeuws Dagblad. Via diverse betrekkingen ‘om den brode’ en gemeentefotograaf werd ik audiovisueel medewerker bij de toenmalige PZEM (nu Delta). Daarnaast geef ik al jaren adviezen en lessen aan aankomende fotografen en organiseerde ik diverse foto-exposities. In het crematorium in Middelburg is permanent een expositie van mijn fotocollages te zien."

Zo, hij had het maar weer eens kernachtig gezegd vond hij zelf. Jantjes moeder vond dat hij nu eigenlijk wel een beetje gelijk had. Ze stond in de kamer te strijken, maar ging er niet op in. Ze had al genoeg aan haar hoofd. Ze had juist de was uit de tuin gehaald. Als groteske stijve poppen hingen de lange onderbroeken en overalls bevroren aan de waslijnen. Toen ze met de stapel kleding binnen kwam verspreidde die een echt winterse, heerlijk frisse geur. Ze hing alles nog even op een rekje dat rond de haard stond en ging door met strijken. Ze moest nog even denken aan een gesprek wat ze laatst aan tafel hadden. Het ging over reïncarnatie en om Steef zat van ongenoegen en zeker ongeloof te schuiven op zijn stoel. Hij moest nu eenmaal niets van al die ‘onzin’ hebben. "Nou, maar ik geloof er wel in hoor", had Jans moeder gezegd. "Nou ja, soms dan", voegde ze er voorzichtig aan toe omdat ze toch ook nog zo af en toe wel eens haar twijfels had. "Ik denk wel eens aan die oude voddenboer die hier altijd door de straat kwam en die vorige maand is overleden. Ik verkocht er altijd oude kleren en zo aan. Ik had dan weer wat geld voor boodschappen. Ik kon dan weer even vooruit. Het was een goede lieve man. Zou die nou in een ander lichaam hier op aarde zijn terug gekomen?" "Wat een onzin, wat een onzin", riep oom Steef en sloeg naar een vlieg die ergerlijk rond zijn hoofd zoemde: "Dan is hij nu zeker veranderd in die vlieg hier." Hij gaf nog een flinke mep en de vlieg viel dood op de grond. Oom lachte: "Nou dan is hij nu weer dood en kan hij wat mij betreft als een olifant terug komen, ha, ha. Ik had toch al zo'n hekel aan die vent."