Een scherpe bocht

In _Een scherpe bocht_wordt de lezer bij de hand genomen voor een wandeling door het leven van de auteur. De tocht begint bij de uitgave van zijn eerste boek, Smiley, de kat (2010), waarover hij alle uitgaveperikelen beschrijft, evenals zijn gedachten en de emoties die met zo’n eerste uitgave gepaard gaan. In het tweede deel, het werkelijke vervolg op zijn eerste boek, komen de verdere gebeurtenissen in het huisje en het tuintje bij de zee aan bod. Het boek eindigt met een blik op het verleden, onder het motto dat het heden toch steeds weer zijn oorsprong vindt in dat verleden. Een scherpe bocht is een autobiografische queeste, waarin de auteur, met behulp van filosofische ideeën aller tijden, een aantal jaren van zijn leven de revue laat passeren.

"Ik ben geboren op 8 mei 1966. Na mijn humaniora studeerde ik geschiedenis aan de universiteit van Gent. Ik werkte reeds mee aan enkele historische studies en publiceerde onder andere reeds een biografie over mijn grootvader Frans(Boekscout, 2011). Net zoals bij hem zit ook bij mij het schrijven zowat in het bloed. In 2010 debuteerde ik met Smiley, de kat, waarop dit nieuwe boek een vervolg is."

Het begin van mijn queeste

Het is een dergelijke zoekwandeling die ik na het verschijnen van ‘Smiley, de kat’ ben begonnen. Een beetje onbewust, in feite. Ik mag niet beweren dat het een weloverwogen keuze of beslissing was. Het is gewoon zo in die richting geëvolueerd. Precies alsof het zo moest zijn. De komst van Smiley zelf was de eerste aanzet. Vanaf het moment van haar aankomst begonnen er heel wat veranderingen plaats te grijpen in mijn bezigheden, onzichtbaar voor de mensen rondom mij, maar erg belangrijk in mijn leven. Het verschijnen van het boek was het moment waarop de bocht definitief was genomen.
Ik omschrijf mijn queeste liever als een wandeling dan als een tocht. Ik vind dat er in het woord wandeling minder dwang zit. Want er was geen dwang. Enkel een soort van boswandeling, rustig en keuvelend, doorheen een bos waarvan mij het bestaan wel gekend was, maar waar doorheen ik de juiste wandelroute tot nu toe nog niet gevonden had.
Wanneer ik het over veranderingen in mijn leven had, bedoelde ik natuurlijk niet dat mijn leeswoede verdween. Ik bleef veel lezen. Ik zou zelfs zeggen dat ik nog veel meer begon te lezen. En voor mensen die mij een beetje kennen, zal het helemaal niet als een verrassing komen dat ik nog steeds blijf hangen bij die ouderwetse soort van boeken: de tekst gedrukt met inkt op bladzijden papier, en vervolgens samengebundeld en met een harde kaft omgeven. Geen e-boek dus, want die stap heb ik nog niet gezet. Ik houd nog van het oude systeem, waarbij je nog werkelijk iets in de hand hebt, en waarbij je nog die doordringende geur van inkt en papier en lijm kan opsnuiven. Hier niets nieuws dus.
Wat wel heel sterk veranderde was de inhoud.