Het Gefrutsel van Termieten

Wat doe je als onwetend kind tegenover natuurlijke driften en nieuwsgierigheid? "Eet meer fruit", sprak ik dan wijs, en ik kreeg veel meer muilperen en oorvijgen dan mij lief was. Welke invloed heeft dit dan gehad op mijn eigen ontplooiing? Ben ik een oplichter, belager, falsaris of een malloot? Ik probeer je daarop een duidelijk antwoord te geven. Zoveel is zeker.

"Ik ben in 1954 geboren in Oostende. Daar geniet ik dagelijks van zand, zee en veel wind. Ik studeerde Rechten en Psychologie te Leuven. Ik miste toen vooral die sensuele zeelucht. Was het misschien daarom dat ik mij dan bijtijds liet onderdompelen in liefdes- en vriendschapsaffaires? Een avonturier ben ik geworden omwille van mijn naïviteit. De slagen en diepe verwondingen kreeg ik cadeau."

Ik vond "rampetampen" een tof, sympathiek, aangenaam en vooral ritmisch woord... Het zal wel met trommels en gitaren te maken hebben dacht ik toen ­ "ketelmuziek" zoals mijn moeder en tante dat noemden. Maar het bleef voor mij toch een tof woord dat mij ook bleef intrigeren. Ik zou wel achter de betekenis ervan komen, wees gerust. "Ma, rampetampen wat is dat?", vroeg ik aan mijn moeder op een zekere dag en op een totaal onbewaakt ogenblik. "Wadde? Wablief!!! Van waar heb jij dat woord weer geleerd of gehoord want lezen doe jij toch nooit?", schreeuwde mijn moeder tegen mij kijkend met beangstigende grote opengesperde duivelsogen. Ze leek toen verdraaid veel op een op hol geslagen heks met grijze en gekrulde lokken in alle richtingen geborsteld precies zoals iemand die haar natte vingers per toeval in het stopcontact had gestoken of beter misschien, een soort raagbol. Het donderde dus blijkbaar ook hevig in Keulen... Bij het bezien van mijn moeder kreeg ik echt schrik, want zo had ik ze nog nooit eerder gezien. "Van Thijs", prevelde ik ingetogen en verlegen. "Ik heb het hem met mijn eigen oren horen uitspreken, met zijn vriend, euh Alexis, hij met zijn haren als een mislukte en geëlektrocuteerde vogelverschrikker, die bij Thijs eergisteren op bezoek was...", verduidelijkte ik mij nader. "Je zou beter was meer respect tonen, Alexis is een heel goede student, je zou er beter een voorbeeld aan kunnen nemen in plaats van hem belachelijk te maken met je stoute en ongepaste opmerkingen, altijd", sprak mijn moeder. Even stilte. Plots nam ze de draad weer op: "Met uw eigen oren... laat me niet lachen. Nog liegen ook! Hoe durf je? Dat zijn woorden die je brave broer nooit zou uitspreken en ook helemaal niet kent!", bulderde mijn moeder plots zeer kwaad.