In de tempel van mijn horloge

In de tempel van mijn horloge verhaalt de gedachtewereld van een arts in zijn zoektocht naar de automatische Graal, het horloge van zijn dromen. Van ruimtereizen tot Boeddhistische symboliek, alles wordt aan horloges gekoppeld. Hij ondergaat, op verschillende continenten, uitzonderlijke therapieën voor zijn horlogefilie. Op de Borobudur tempel in Indonesië volgt de slotfase van zijn behandeling. Het is een verhaal over de ultieme beleving van materie en voorziet in een mogelijkheid om tot spiritueel inzicht te komen. De uiteindelijke genezing kan alleen plaatsvinden in de eigen tempel. Het is een reis van herkenning en verwondering voor horlogeliefhebbers die kunnen relativeren.

"In Bandung (Indonesië) zag ik het levenslicht (1955). Ik studeerde muziek en vervolgens geneeskunde. Mijn eerste chirurgische training volgde ik in Amerika, ik werd tot cardio-thoracaal chirurg opgeleid in Nederland en participeerde in een harttransplantatieteam. Mijn dissertatie (1999) handelde over de effecten van hersendood op de hartspier. Een essay over horloges verscheen in Watch Report (2010). In 2011 werd de novelle Op zoek uitgebracht. Ik ben getrouwd met een psychologe, heb drie dochters en ben stafchirurg."

Ik slikte, want tergend, echt tergend langzaam, als in slow motion, tilde zij hem, uiteindelijk, uit de groene doos. Hij kwam vrij, voor mij, ik mocht hem nu echt vasthouden, deze beauty werd van mij. Kolkend, bonzend voelde ik mijn hart in mijn oren in alle heftigheid meeleven met dit ingrijpende moment. Ik werd opnieuw volwassen. Zij stelde de juiste tijd in en bracht de band op lengte. Als een trouwring klikte ze hem vast om mijn pols. Ik moest die arm stabiliseren, zo heftig was de tremor geworden. De verbinding was een feit.
‘Nu mag u de bruid kussen.’ Mijn keel was gortdroog. Mijn hoofdpijn was in de spiegel waarneembaar. Rood gelaat, geknepen ogen, de mond vertrokken tot een grimas. Pas bij het tweede klikje van de sluiting was de verbinding compleet en stroomde er een lome gelukzaligheid tot ver in mijn vingertoppen. Omdat ik dreigde te bezwijken, moest ik mij vasthouden aan de rand van de tafel. Miss Stone liet mij even in mijn moment. Zij ging achteroverzitten en vouwde de handen in devoot medeleven met mijn ervaring. Die was onbeschrijfelijk, woorden zijn gewoon ontoereikend om dat te verbeelden. Natuurlijk houd ik hem om, wat een vraag. Waar kan ik deze aanschaf officieel maken? De huwelijksakte werd opgetekend, mijn handtekening moest er nog onder. Geen paspoorten, rijbewijzen etcetera, niets daarvan, alleen maar heel veel gerichte aandacht voor mij en mijn nieuwe vriend. De afronding met de achteneenhalf bij vijfeneenhalve centimeter harde plastic kaart voelde als een gunst. De doos werd in een luxe tasje geschoven.
‘Thank you soo much’, zei miss Stone nog tegen mij, de nederige dankbare, terwijl zij meeliep naar de uitgang. De doorman hield de deur open. Wat was dat voor blik op zijn gelaat, afgunst of wat anders?