Koninklijk Bloed
De hemelse krijger kronieken

Arthur heeft het volk nog steeds in zijn greep. De tijd dringt voor de jonge krijgster Tenley, die tijdens haar reis op een afgrond wankelt en met moeite haar krachten in bedwang houdt. Zal ze de werkelijke koning kunnen vinden? Zal ze veilig terugkeren en zal alles dan nog hetzelfde zijn? Eén moment bepaalt haar hele leven. Een leven die compleet op zijn kop wordt gegooid. Niets blijft meer hetzelfde. Men denkt te weten wat er allemaal speelt, maar het is verre van de realiteit. Levens worden verwoest, levens worden gered, maar boven alles: het leven in én buiten Arkadia wordt compleet veranderd.

Evita Morren is een jonge, gepassioneerde schrijfster. Fantasieverhalen hadden altijd al een greep op haar te weten te krijgen. Haar gedachtes reikten verder dan de realiteit en dat zette ze om in verhalen. Ze liet haar fantasieën als het ware tot leven komen en haar karakters kregen een eigen stem, een eigen verhaal. Op 14-jarige leeftijd bracht ze trots haar eerste boek uit. In de wereld van schrijven zijn er oneindig veel mogelijkheden, alles is mogelijk!

Een keuze. Een dilemma. Het leven zat vol keuzes. Vol moeilijke keuzes. Wat kies je? Risico of beloning? Ga ik voor de risico en splitsen we ons op of maken we een keuze en gaan we voor de grootste kans op een beloning? Ik wist niet wat ik moest doen. ‘Moeder, je vertelde me te doen wat goed is. Maar wat is goed? Ik kan de levens van mijn vrienden niet riskeren. Ik durf het niet te riskeren om iedereen te helpen en dan met lege handen terug te moeten keren. Of helemaal niet terug te keren.’
Minutenlang zei niemand iets. Geen antwoord van mijn moeder. Doodse stilte, toen opeens mijn moeder mijn woorden herhaalde.
‘We laten niemand achter, dat is het plan.’
Die ene zin was voor mij nodig om de knoop door te hakken. Dit is het beste. Dit is Gods wil.
‘Wat gaan we doen, Tenley?’, vroeg Sorcha. Ik antwoordde: ‘We gaan opsplitsen. We laten niemand achter.’
‘Ash, Raven, Liam, Malia, Sorcha, Meira, Axel en Koby. Jullie nemen de linker tunnel, die uitkomt bij de Maltaërs’, begon ik en ze knikten. ‘Gideon, Blair, Azriel, Mason en Laurel. Jullie gaan met mij mee om de Arkadianen te helpen. Hebben jullie daar moeite mee?’
‘Dat is geen probleem’, antwoordde Blair, ‘jouw volk is onze vriend.’
Ik glimlachte kort naar hem. Hij kwam er wel. Ik liep naar Ash toe die op het punt stond te vertrekken en drukte mijn lippen kort op de zijne. Misschien voor de laatste keer.
‘We zullen elkaar weer terugzien, Tenley’, zei hij en ik hoopte met heel mijn hart dat het waar was.
We wensten elkaar succes en splitsten op. De duisternis van de rechtertunnel staarde me aan en ik liet een vlam in mijn handen ontstaan. We gaan dit echt doen.