Weg
Mijn pad van dood en doorgaan na het overlijden van mijn geliefde

Op het moment dat haar man te horen krijgt dat hij opgegeven is, krijgt het leven van Sabine Eijsenring een totaal andere wending. In haar dagboek schrijft zij over haar angsten, gevoelens en verwachtingen. Een aantal fragmenten uit dit dagboek zijn de basis voor dit boek geworden. Als de dood opeens zo dicht bij je staat, valt alle veiligheid van het leven weg. Het loslaten van een geliefde betekent niet alleen maar rouwen en verdriet hebben. Op indringende wijze schrijft zij over het proces van loskomen en doorgaan. De pijn, maar vooral ook de liefde voor haar man én voor haar eigen leven maakt Weg bijzonder.

Voor haar tiende verjaardag krijgt Sabine Eijsenring (1957) haar eerste dagboek. Er volgen nog velen. Schrijven wordt voor haar steeds meer een manier om gedachten onder woorden te brengen en ervaringen een plek te geven. Ook bij een aantal opleidingen die zij gevolgd heeft, onder andere de docentenopleiding dramatische vorming en de opleiding voor stervensbegeleiding aan de Hogeschool voor Geesteswetenschappen, wordt schrijven gebruikt als een manier om (on)mogelijkheden te ontdekken en om ruimte te maken voor nieuwe groeiprocessen. Sinds 1982 werkt zij met veel enthousiasme in het speciaal voortgezet onderwijs als vakleerkracht sociale vaardigheid en drama. Door het werken met jongeren met communicatieproblemen heeft de non-verbale communicatie tussen mensen haar belangstelling.

…
Ik ben onderweg van mijn werk naar huis en sta in de stromende regen op het station in Zoetermeer te wachten. Way belt. “Het is niet goed”, is zijn eerste boodschap. “Ze houden mij hier, ze weten alleen nog niet op welke afdeling. Ik bel je straks”, zegt hij.
Tien minuten later gaat de telefoon weer. Ik sta inmiddels op Den Haag CS.
Way aan de telefoon: “Niet schrikken: ze nemen mij op; ik ga naar oncologie...”
Dit is de situatie: Er zijn wat uitzaaiingen bij de lever gevonden. Bijna zeker kwaadaardig. Morgenmiddag krijgen wij te horen waar de oorsprong van de tumor(en) zit.
We hopen en bidden dat het niet in de lever of alvleesklier zit. Elders is het beter te behandelen, is ons gezegd.
We zijn beiden bang, bang voor het onzekere van dit moment.
Bang voor de toekomst.
(dagboekfragment)

Dit is mijn verhaal. Dit is ook ons verhaal. Het is een doodgewoon verhaal, zoals elke vertelling over dood en liefde gewoon en bijzonder is. Dit verhaal gaat over vasthouden en loslaten, over los moeten laten. Het is mijn geschiedenis over rouwen, eenzaamheid en doorgaan. Maar het is ook een liefdesverhaal. Het is het verhaal van Way en van mij.