GETOONT SYN KLOEK GHEWELT
Jacob Besage, Oostends kaper die Piet Hein versloeg

Al van in mijn tienertijd wist ik dat admiraal Piet Hein gesneuveld was tijdens een zeeslag met Jacob Besage, een Oostendse kaper uit de zeventiende eeuw. Blijkbaar kennen maar weinig bewoners van onze kuststad die historische figuur naar wie en straat op de Vuurtorenwijk vernoemd werd. Tijdens mijn speurwerk vond ik ook heel wat wetenswaardigheden over het leven van de gewone man in die rumoerige tijden. Het resultaat is een historische avonturenroman geworden met heel wat humor maar ook een liefdesverhaal met tragische afloop.

Geert Ollieuz werd geboren te Oostende in 1960. Hij heeft een aangeboren beperking aan beide armen, arthrogryposis genaamd. Na zijn humaniora ging hij aan de slag bij de toenmalige Regie van Telegrafie en Telefonie. Intussen is hij gepensioneerd. Hij volgde de opleiding tot toeristische gids. De geschiedenis van zijn thuisstad Oostende wist hem altijd al te bekoren. Toen hij van de historische figuur Jacob Besage, een zeventiende-eeuwse kaper hoorde, raakte hij geïntrigeerd door dit personage. Zodanig zelfs dat hij er een roman moest over schrijven.

Een ferme golf sloeg onverhoeds over de reling. Kobbe verloor zijn evenwicht en werd door de kracht van het ziedende water meegesleurd. Vruchteloos greep hij nog met één hand naar de reling. De haringbuis slingerde woest van bak- naar stuurboord. De ontketende roller sloeg hem het kolkende water in. Tegen het geweld van de zee was hij niet opgewassen. In een mum van tijd werd hij tientallen meters meegesleurd door de golven.
Gezagvoerder Hendrik was met verstomming geslagen toen hij zijn zoon overboord zag gaan. Neus schreeuwde de longen uit zijn lijf! “Man overboord! Alle hens aan dek!” De bemanning klom verschrikt tevoorschijn. De hulpkreten van de schipper en de roerganger werden overstemd door het daverende gebulder van de golven en de gierende windstoten. Sleppe vloog naar de boord en tuurde in de kolkende massa. Daar zag hij het hoofd van de jongen boven water komen. De gigantische kracht van het water stuwde de arme Kobbe onverbiddelijk verder weg van de haringbuis. Met een laatste krachtinspanning wist de drenkeling het drijfanker vast te grabbelen! Als bij wonder kon men hem binnenhalen. Na heel wat zwoegen, hesen ze de onfortuinlijke knaap uit het water. Druipend stond Kobbe te trillen op zijn benen, maar een glunderende lach verscheen op zijn gezicht toen Caramel van onder zijn jak sprong en ijlings beschutting zocht in het openstaande luik van het vooronder.