Hector, Walter en de zwarte elven

Walter en Hector zijn twee tienjarige vrienden die samen met een zwart elfje, Mani genaamd, ontvoerde dorpsgenoten moeten bevrijden. Mani is door zijn vader, koning Svatur, op missie gestuurd om hulp te zoeken. Drie inwoners van het elvendorp zijn ontvoerd door een gemene heks, Hagar. Ze leeft midden in de donkere bossen en is heel gemeen. De ontvoerde elven moeten Hagar helpen bij het uitvoeren van haar geheimzinnige en magische rituelen. Het is een gevaarlijke onderneming om de drie ontvoerde dorpsgenoten te bevrijden. Het wordt een lang en spannend avontuur.

Emile komt uit Eijsden en is nu woonachtig in de Belgische Voerstreek. Hij ervaart het schrijven als een passie, vooral als het om kinderverhalen gaat. Door het schrijven kan hij zich verplaatsen in de wereld van de kinderen en de gedachten die hun bezighoudt. Het ongeremd denken en wegdromen in allerlei werelden is een leuke basis om tot een spannend verhaal te komen. Tevens wil hij een bijdrage leveren, door het schrijven van kinderboeken, om jonge opgroeiende kinderen te motiveren om zelf weer te lezen. Vooral in deze tijd van digitalisering is het ter hand nemen van een boek van essentieel belang voor een gezonde ontwikkeling.

Toen alles klaar was wekte hij de anderen. De een na de ander kroop verkleumd en geeuwend uit zijn slaapzak. Gretig dronken de jongens en hun svartalfvrienden de warme melk. Zittend rond het vuur bespraken ze de plannen voor de dag die hen te wachten stond. Hun adem was goed zichtbaar in de koude ochtend. De nazomer kan koud en kil zijn in svartalfland. Om hen heen werden de eerste herfstkleuren al zichtbaar. De natuur bereidde zich voor op een lange, koude winter.

Na het ontbijt werden de karren volgeladen met de kampeerspullen, de rendieren kregen hun voer en werden ingespannen. Walter, Hector, Mani en de anderen klommen op de karren en reden stapvoets naar het woud op zoek naar het huis van de heks. Walter en Mani wezen de weg. Soms was het moeilijk om de goede richting te vinden. Uren reden ze door het woud. Mani hield de teugels in en ze luisterden met gespitste oren.

Het was al laat in de middag toen Walter iedereen vroeg uit te stappen. "Ik ruik de geur van een brandende kachel", zei hij. "Laten we ons hier verbergen." Ze zochten een schuilplaats tussen de struiken en knielden er neer. Walter en Mani gingen op onderzoek uit. Zonder geluid te maken kropen ze in de richting van de rook. Plotseling zagen ze een dunne sliert rook uit de schoorsteen van een oud huis komen. Het huis lag verscholen tussen de bomen. De muren waren helemaal bedekt met klimplanten en de bladeren van de bomen hingen over de dakranden. Het huis leek onbewoond, er was geen sterveling te zien. De vensterbanken lagen vol met mos en de ramen waren overwoekerd door planten. De voordeur was al jaren niet meer geverfd, je kon zien dat hij ooit rood was geweest. De jongens voelden de rillingen over hun rug lopen. Dit was het huis van de boze heks!