Een Venetiaanse bruiloft
Een Peter Hunter-detective

Op verzoek van een Franse diplomaat reizen kunstdetective Peter Hunter en zijn medewerker Jos Niewindt naar Venetië. Hun hulp is nodig: een ‘Groep V’ wil afdwingen dat het immense schilderij ‘De bruiloft van Kana’ van Paolo Veronese, dat in het Louvre hangt, terugkeert naar de oorspronkelijke plek: de refter van het oude Venetiaanse klooster Giorgio Maggiore. Wie gaan er schuil achter die ‘Groep V’? En bereiken zij hun doel?

Antoon Erftemeijer is kunsthistoricus, beeldend kunstenaar en schrijver. Van hem verschenen eerder de verhalenbundel Ogentroost en de roman Dura Mater. Een Venetiaanse bruiloft is deel vier in de reeks Peter Hunter-detectives. Eerder verschenen Een Halszaak in Haarlem, Het rode bruidje en De apostel van Bern.

  ‘Het is goed, Jos, dat je hebt ingestemd om me te helpen met een zaak in die onvolprezen kunststad. De stad die vanouds de bijnaam “La serenissima” draagt: de eerbiedwaardige, de verhevene, de roemrijke. Terecht. Je zult er je ogen uitkijken, waarde vriend.’

  Maar zover was het voorlopig nog niet. De treinreis was lang. Peter prefereerde het reizen per trein omdat hij dan, zoals hij beweerde, langdurig en diep, in alle rust, over bepaalde zaken kon nadenken. Bij voorkeur met oordoppen in en met de ogen gesloten (waarbij ik vanwege bepaalde geluiden wel eens moest constateren dat de scheidslijn tussen nadenken en slapen bij hem vrij dun moest zijn).

  Tot dit ‘nadenken’ nu was Peter op dit moment overgegaan. Ikzelf verdiepte me ondertussen in een gids over ons reisdoel, opdat ik niet geheel onbeslagen ten ijs zou raken. Maar ook ik overschreed op den duur af en toe de magische grens tussen waken en slapen. Zelf had ik geen ‘zaken’ om over na te denken. Mijn patiëntencontacten kon ik gewoonlijk goed loslaten wanneer ik vakantie had, en een drukke praktijk had ik in de tijd waarin wij deze reis maakten al lang niet meer. En voor deze dagen had ik de praktijk, zij het niet zonder enige moeite, gesloten, want ik was vlot voor de aandrang  van Peter bezweken. Het ging zoals gewoonlijk om een ‘kunstzaak’ – maar van welke aard, daarover wilde, en kon, hij nog niets vertellen. Enkel dat de zaak iets met Veronese te maken had – een van de grootste Venetiaanse renaissanceschilders, zo had ik van Peter begrepen. De naam Veronese was geheel nieuw voor mij. Na de zaak die we nu onder handen kregen, zou ik die echter zeker niet meer vergeten.

  Van ons reisje zou, zoals gezegd, vooral ook een bezoek aan de Biënnale deel uitmaken. ‘Voor mij als kunstdetective een tweejaarlijkse verplichting,’ aldus Peter. ‘Ik moet immers zoveel als mogelijk op de hoogte blijven van wat zich in de internationale kunstwereld voordoet. Bovendien ontmoet ik er altijd wel bekenden uit de wereld van de musea en de kunsthandel, vooral bij openingen. Zij zien mij graag, en niet zelden leveren die ontmoetingen verzoeken op om me in allerlei obscure kwesties te verdiepen. Want criminaliteit is nooit ver weg in het land der kunsten, zoals je inmiddels weet, Jos.’

  Ik kon alleen maar knikken, en was er heimelijk niet ongelukkig mee, aangezien dit gegeven mij al menige spannende reis had bezorgd. Gelukkig steeds met een goede afloop, waarna ik dan met Peter het gevoel deelde dat we iets nuttigs hadden gedaan.

  ‘Maar je weet,’ zo vervolgde Peter, ‘dat ik enkel opdrachten aanneem die me interessant lijken en een echte uitdaging vormen. Gewone kunstdiefstallen en ordinaire vervalsingskwesties laat ik bij voorkeur aan rechercheurs van de politie over. Uitzonderingen daargelaten; ik wil me namelijk ook wel eens wat ontspannen! Maar in dit geval is er toch, naar ik vermoed, wat meer aan de hand.’

  Waarom de Venetië-zaak waarvoor we nu stonden een voor Peter echt interessante zaak leek te zijn, was me nog geenszins duidelijk. Ik was vanzelfsprekend uiterst benieuwd, maar moest m’n geduld bewaren. Peter placht vooraf weinig of niets los te laten over de inhoud van een zaak.