Het Bovennatuurlijk Verbond
Duisternis

De 17-jarige Lena weet niet wat haar overkomt als ze wordt aangevallen door vreemde schaduwen in de vorm van dieren. Ze overleeft de aanval maar net, maar moet daardoor wel worden veranderd in een bovennatuurlijk wezen: een weerwolf. Lena wordt overgeplaatst naar het Kamp van de Nacht; een kamp voor bovennatuurlijke wezens die worden getraind om de strijd aan te gaan met schaduwverkenners. Alles lijkt goed te gaan, totdat zij en haar vrienden achter een groot geheim komen wat zo angstaanjagend is dat Lena niet weet of ze moet blijven om te helpen, of meteen haar spullen moet pakken. Uiteindelijk draait dit hele geheim om haar, en is alleen zij de enige die het lot van de wereld in handen heeft.

"Van jongs af aan ben ik al bezig met lezen en schrijven. Je kunt me altijd vinden op mijn kamer, waar ik mijn eigen wereldje heb en op mijn gemak aan mijn verhalen kan werken. Toen ik veertien was, schreef ik mijn eerste boek. Mijn tweede schreef ik toen ik achttien was. Maar waar ik het meest trots op ben, zijn mijn twee mooie planken die vol met boeken staan."

‘Ga naar het hoofdpad. Snel!’ riep hij naar haar.
Langzaam kwam Lena overeind en wreef twee keer in haar ogen. Zag ze het nou goed? Voor haar stond een zwarte, levende schaduw in de vorm van een panter. Zijn bek hing open waardoor ze zijn messcherpe tanden kon zien.
‘Ren, idioot!’ Lucas gaf haar een duw, waardoor ze gedwongen werd om enkele passen voor zich uit te zetten. Lena dwong zichzelf om te rennen, maar ver kwam ze niet.
Een andere donkere schaduw landde voor haar voeten. Deze had de vorm van een grote, angstaanjagende hond met glimmende ogen en scherpe klauwen. Verloren en stijf van de schrik keek Lena om zich heen. ‘Help,’ fluisterde ze tegen niemand in het bijzonder. De schaduwhond gromde en sprong op haar af. Hij opende zijn bek en hapte naar Lena’s been. Lena gilde het uit, sloot haar ogen en dook in elkaar. ‘Lucas!’
Tsjak!
Voorzichtig opende ze haar ogen weer en staarde naar het langzaam, vervagende lichaam van de hond die aan haar voeten lag. Een lange, bleke jongen met ravenzwart haar stond voor haar in een vechtpositie. Hij droeg een versleten spijkerbroek en een zwarte, leren jas. Hij had zijn zwaard in het lichaam van de hond gestoken en keek haar met zijn lichte, grijze ogen nieuwsgierig aan.
Lena opende haar mond om iets te zeggen of om te gillen, maar er kwam alleen maar lucht uit haar keel. De jongen trok zijn zwaard terug uit de hond, waardoor het lichaam als een pudding in elkaar zakte en uiteindelijk helemaal verdween. Hij hief het puntje van zijn zwaard in haar richting en kantelde zijn hoofd een stukje naar rechts.
‘Jamie!’ hoorde Lena een stem van een meisje roepen.