Huize Finito

Nadat het SUN-team in Dwingeloo buitenaards leven had ontdekt, vatten Loek en Lonneke het plan op om een levenseindekliniek op te richten met als doelstelling de bewoners binnen een maand te begeleiden naar een vrijwillige levensbeëindiging. Men was immers niet bang meer voor de dood. De eerste bewoners vertellen in Huize Finito elkaar hun beweegredenen waarom zij kiezen voor een vervroegde overstap naar hun eigen gevisualiseerde hiernamaals. Sommigen met optimistisch blijde verwachtingen, een enkeling verbitterd negatief gestemd. Instanties bieden volop medewerking, omdat Huize Finito bijdraagt aan de oplossing van de vergrijzingproblematiek. Idealisme en zakelijk inzicht vormen uiteindelijk een prachtige synthese.

"Ik ben in 1949 geboren en in 1965 deelden artsen mijn ouders mee dat ik overleden was. Hun verkeerde diagnose had tot gevolg dat ik de gelegenheid kreeg mij intensief bezig te gaan houden met vragen over dood, ontdoden en de toekomst na het sterven. Het resultaat van dat proces heb ik nu, een halve eeuw later, verwoord in Huize Finito, mijn vervolgroman op De dood ontmaskerd."

Die pastoor sprak ons elke zondag toe als we keurig op de voorste rijen in onze hagelwitte jurkjes en met even witte strikjes in de haren in de kerk zaten. Hij deed dan altijd heel overdreven vriendelijk, zei dat hij blij was dat de nonnen in het klooster zo goed voor ons zorgden en dat wij ze niet moesten vergeten in onze gebeden. God was vast heel tevreden met zusters zoals die van Bocholtz.
"Maar niet met zuster Cresentia, meneer pastoor, die heeft Sophie verstopt!", gilde ik dwars door de muisstille kerkruimte heen.
Een van de nonnen kwam, als door een wesp gestoken, opgewonden mopperend naar me toe, greep me bij de arm en sleepte me mee door het lange middenpad naar buiten.
Uit het zicht van de kerkgangers kreeg ik een enorme draai om mijn oren en werd regelrecht in de isoleercel gegooid. Een week lang heb ik op water en een beetje droog brood geleefd en al die tijd smeedde ik plannen om te ontsnappen en Sophie te gaan zoeken.
Ik weet nog heel goed dat opeens de deur van mijn cel openging en dat meneer pastoor naast mij op mijn bed kwam zitten. Hij had die afschuwelijk schijnheilige glimlach weer op zijn gezicht staan, waarmee hij ons altijd in de kerk aansprak. "Anke", zei hij terwijl hij met zijn hand mijn hoofd probeerde te strelen, "waarom verstoorde jij afgelopen zondag onze kerkdienst zo?"
Ik keek hem aan en zag in gedachten hoorntjes groeien op zijn voorhoofd, net zoals ik me dat bij de duivel voorstelde.
Achteraf vond ik het vreemd dat ik niet in paniek raakte. Ik lag op bed, keek naar die groeiende hoorntjes en wist dat ik niks zeggen moest. Hij wilde wat weten van mij en intuïtief wist ik dat het niet deugde.