Spoorloos in de polder

Halverwege de jaren zestig verdwijnt een kleutertje uit een woonwijk in Hoboken, een voorstedelijke gemeente van Antwerpen. Dat er aanvankelijk geen sporen worden gevonden, brengt de gemoederen van de buurtbewoners in beroering, ze reageren elk overeenkomstig hun karakter en situatie, maar blijven ook ontroerend trouw aan hun gemeenschap. Wanneer de zoektocht uiteindelijk toch resultaat oplevert, blijken ondertussen vele veranderingen te hebben plaatsgevonden. Zowel de relaties tussen de bewoners als het uitzicht van de polder wordt flink door elkaar geschud.

"Na mijn twee non-fictie familiegeschiedenissen, Figuranten in Antwerpen en Figuranten in het naoorlogse Antwerpen, werd het tijd voor mij om een jeugddroom waar te maken. Als scholieren waren wij er al aan begonnen. Ik verzon verhalen en Esther maakte er tekeningen bij. Dit leverde een levenslange vriendschap op. Hadden wij als volwassenen geen andere prioriteiten gehad, dan waren wij daar zeker mee doorgegaan. Nu ons pensioen is aangebroken, zijn we allebei weer samen aan de slag gegaan. Ik heb dit verhaal geschreven en Esther heeft het geïllustreerd."

Met een schok is Herman, die voorop loopt, blijven staan. Zonder zich naar hen om te draaien wappert hij met zijn hand achter zijn rug dat ze achter hem moeten blijven. Stokstijf staat Herman en staart gespannen naar iets dat aan zijn voeten ligt. Het struikgewas is hier veel dichter dan in het begin van het bos, Flup en Monique hebben geen idee wat er achter die struik dan wel zo interessant mag zijn dat Herman er gebiologeerd blijft naar staan kijken.

Onbeweeglijk staan de kinderen in het stille bos. Alleen het geruis van de bladeren, hoog in de bomen, is te horen. En ook, in de verte, de stampende motor van een schip dat achter de dijk op de Schelde voorbijvaart, op weg naar de haven. Achtergrondgeluiden die de kinderen niet bewust opmerken, want hier in dit geheimzinnige bos verlamt de spanning hun zintuigen.

Flup sluipt stilletjes naar Herman toe. Als aan de grond genageld staan ze naast elkaar en staren naar omlaag. Monique blijft achter, ze durft hen niet te naderen, maar van de plaats waar zij staat, kan ze wel twee voeten onderscheiden, de zolen van twee rubberlaarzen. Daar ligt iemand!