Figuranten in het naoorlogse Antwerpen

Toen de Tweede Wereldoorlog eindigde, kon het alleen maar beter worden, dachten de Antwerpenaars. Zij hadden een onwrikbaar geloof in de toekomst. Voor de meesten van hen werden hun dromen werkelijkheid. Voor sommigen niet… Dit is het vervolg van de lotgevallen van de Antwerpse familie De Schrijver, gezegend met een onverwoestbaar optimisme. Na de oorlog leefde de economie opnieuw op; dus de mannen vonden werk in bedrijven. Tegelijkertijd bracht de Koude Oorlog spanningen en angst voor een derde wereldoorlog. Daarom emigreerden sommige familieleden naar Canada. Hoe het hen allemaal verging, leest u in dit tweede deel van de kroniek van de familie De Schrijver.

Fernand is daar niet mee bezig, met de koningskwestie. In het appartement boven zijn bloemenwinkel zit hij met gespannen aandacht een boek te lezen waarin een Nederlander vertelt hoe hij, door naar Canada te emigreren om een bloeiend landbouwbedrijf over te nemen, een rijke heerboer is geworden. Fernand tuurt nadenkend door het raam. Onder dat raam, in de Leysstraat, laten groepjes feestvierende mensen die op weg zijn naar de Meir luidruchtig horen hoe blij ze zijn omdat de koning naar België zal terugkeren. Hun opgewonden stemmen dringen niet tot Fernand door, zijn gedachten zijn elders. Een nieuw leven beginnen, een nieuwe uitdaging aangaan, een bedrijf leiden ergens in een ander continent, daar droomt hij van. Maar hoe verwezenlijk je zoiets? Met fronsende wenkbrauwen verdiept Fernand zich weer in zijn boek.
Leontine komt de kamer binnen: ‘De tulpen zijn weeral op, Fernand. Ik weet dat het nog niet helemaal het seizoen is en dat ze nog schaars zijn, maar morgen moet je er toch meer meebrengen van de Criée.’ Fernand blijft eerst even doorlezen. Dan, alsof hij wakker schiet, kijkt hij op: ‘Wat?’
‘Tulpen, Fernand!’
Fernand komt energiek recht uit de zetel: ‘Je hebt gelijk, ik moet meer tulpen meebrengen.’
‘Waar ga je naar toe? De Criée is toch pas morgenochtend open?’
Zelfverzekerd haast Fernand zich naar de trap: ‘Ik ga even kijken of er in de St. Jorispoort ook zoveel klanten zijn voor tulpen.’
Leontine draait zich moedeloos om. Natuurlijk gaat Fernand weer naar Mady, die hun tweede bloemenwinkel uitbaat, maar of dat is om de tulpen te tellen, dat betwijfelt zij.