Famke gaat worldwide

Vol humor schrijft Famke over haar gezin, waar steeds de meest dwaze dingen gebeuren. Maar ook over haar vader de diplomaat en over haar kennis die per ongeluk biefhapjes voor de poes serveert bij de maaltijd. En wat heeft Famke toch steeds weer met ziekenhuizen! Heeft ze echt stalen zenuwen? En wat is er mis met de Chinese soep met ballen? Dit alles zet ze op haar weblog. Als logisch gevolg hiervan krijgt ze vele, vele reacties vanuit de hele wereld. Van een sjeik in Dubai tot de vakantieganger in Spanje. Lach, herken en geniet!

"Ik ben in 1952 in Sneek geboren waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Al heel jong ben ik begonnen met schrijven. Na een aantal keren in de Margriet en de Libelle te hebben gepubliceerd is in het najaar van 2009 Famkes weblog uitgegeven door Boekscout.nl. Mijn gezin is mijn inspiratiebron hiervoor geweest. Mijn dochter Mariska heeft voor de illustraties in en op het boek gezorgd."

"Wat moet ik doen?", huilde ze half door de telefoon. "Ik kan niet koken." "Joh, stel je niet aan," zei ik fijngevoelig, "je hoeft toch niet een hele rijsttafel te maken? Je kunt toch gewoon een aardappeltje schillen?" Maar het was echt een probleem voor haar en ze vond het ook wel sneu om op het laatste nippertje af te bellen. En zelf kon ze nog geen aardappel schillen. "Dan ga je naar de winkel en haal je geschilde aardappels, je trekt een blikje groente open en braadt er een slavink bij. Wat kan er verkeerd gaan?", moedigde ik haar in mijn onschuld aan. Ja weet ik veel dat ze zooo dom was. In ieder geval trof ik een dag later onze vrienden. Of ze lekker gegeten hadden. "Ja hoor," zeiden ze. Ja, ze zouden heus niet zeggen dat het niet lekker was geweest, daar waren ze veel te lief voor. En bovendien, de moeite werd wel gewaardeerd. "Zo zielig," meldden ze nog, "dat Mo zo grieperig was. Hij lag op bed, nu dat gebeurde niet vaak." Voor hun was het natuurlijk ook wel sneu dat de overheerlijke maaltijd, die anders ongetwijfeld was geserveerd, aan hun neus was voorbijgegaan. Maar goed, er werd verder niet meer over gesproken. Een paar dagen later ontmoette ik Diny. "Het is allemaal goed gegaan hè?", zei ik. "Met het etentje laatst." Diny was opgelucht. "Ja, het was lekker zeg. Ze hebben heerlijk gegeten." Nu, ik was blij voor beide partijen. "Ik heb precies gedaan wat je zei", zei Diny nog. Kijk, dat is nog eens aardig, iemand die naar je luistert en er naar handelt. Dat doet een mens goed. "Ik heb geschilde aardappels gehaald. Nu die waren een beetje hard, een pot worteltjes, die hoefden alleen maar opgewarmd en een blik biefhapjes en die hoefden ook alleen maar even opgewarmd. Je had helemaal gelijk, wat kan er mis gaan?" En ze keek me dankbaar aan. Biefhapjes??? Een blikje??? Opgewarmd??? Had dat oenemens een blik biefhapjes voor de poes gehaald, in een pannetje opgewarmd en dat die arme mensen voor gezet! En toen ik hun vroeg of ze lekker hadden gegeten zeiden ze nota bene: "Ja hoor, het was lekker." Gatsie, eten voor de poes!!!