Samenvatting
Als blunderen een beroep is dan is Famke zo ongeveer een professional. In @Famkes home vertelt ze op een vrolijke manier over de dingen die allemaal fout gaan in haar gezin. Ze spaart niemand, vooral zichzelf niet. Vol humor beschrijft ze hoe haar hond ineens een blauwe tong kreeg. Ze laat je kennismaken met haar vriendjes van vroeger, maar ook met haar vreemde buurvrouw en de kakkers. Ze vertelt hoe ze in het verkeerde vliegtuig stapte en in een ander land uitkwam. Een heerlijk boek met ondanks de dwaze situaties toch ook veel herkenningspunten. Lach, herken en geniet!
Over de auteur
"Ik (1952) woon met mijn man in Bolsward. Als creatief mens moest ik op een gegeven moment een keus maken: verder met schrijven of met schilderen. Ik koos voor het eerste en toen mijn kinderen allemaal de deur uit waren begon ik met de Famke reeks. In 2009 werd Famkes weblog door Boekscout uitgegeven en al snel volgde Famke gaat worldwide. Mijn dochter Mariska heeft ook nu weer voor de illustraties gezorgd."
Inkijk
Toen de dierenarts hem voorzichtig zou betasten, beet Arpad heftig om zich heen. Hij wenste niet betast te worden. Wel door ons, mensen die hij kende. Tja, wisten wij veel, we hadden hem nog maar net.
De dierenarts werd natuurlijk boos.
"U moet de hond goed beethouden", beet hij me toe.
Ja zeg, ik hou hem toch goed beet.
"U moet hem bij zijn kop beethouden, zodat hij niet kan bijten."
Ik zei toch al dit ik goedwillend was, dus ik pakte het beest bij zijn kop beet en praatte zachtjes tegen hem. Maar de toon was gezet en hij rukte zich los en probeerde weer te bijten.
De dierenarts was nu echt goed pissed-off. Het hielp natuurlijk ook niet dat ik om dit alles nogal moest lachen.
"Als u wilt dat ik hem een spuitje geef, zult u wel mee moeten werken", zei hij woedend. Alsof het mijn schuld was.
En het spuitje geven lukte natuurlijk ook niet. Het mormel was in alle staten en wilde alleen nog maar door mij geaaid worden en verder moest iedereen, en vooral de dierenarts, van hem afblijven.
Maar ja, het was wel voor zijn eigen gezondheid en dus vroeg ik de dierenarts zo vriendelijk mogelijk of hij alsjeblieft nog een poging wilde wagen.
En ineens kreeg hij een idee.
"Als u op de hond gaat zitten en zijn kop tussen uw knieën houdt, dan lukt het misschien."
Wat een lumineus idee.
Ik kroop dus met mijn dikke buik over de hond heen en probeerde zijn kop tussen mijn knieën te klemmen. Maar helaas, ik was kennelijk een beetje te klein en toen ik op de rug van de hond ging zitten raakten mijn voeten de grond niet meer. Echt waar, de hond hobbelde de hele spreekkamer door met mij op zijn rug.
