Subject 100X
Ervaringen van een medisch proefpersoon

Diana van Landegehem doet verslag van de tijd waarin ze aan vier medicijnenonderzoeken meedeed. Ze deed aan de onderzoeken mee voor het avontuur, de spanning, maar ook vanwege de hoge beloningen. Diana had last van heftige bijwerkingen, de onderzoeken hadden veel invloed op haar psychische en fysieke welbevinden. Hoe gaat zo’n onderzoek in zijn werk? En wat doet het met je? Je leest het in Subject 100X.

"Ik studeer psychologie aan de Open Universiteit. Daarnaast doe ik met veel plezier vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis, en heb ik andere hobby’s, zoals taarten bakken en lezen. Op mijn achtste ben ik begonnen met schrijven. Ik heb ondertussen heel wat verhalen, en ook enkele boeken, geschreven. Ook schrijf ik artikelen die gepubliceerd worden in verschillende bladen en websites. Dit is mijn vierde boek dat uitgegeven wordt."

Krampachtig lachend maakten we een paar komische opmerkingen, terwijl we wachtten totdat we de weg over konden steken. Even was er een ‘gat’ tussen de continue slierten auto’s. Snel holden we de weg over en liepen het terrein op. Over het kiezelpad, langs de vijver, langzaam naar de deur toe. Hier zouden we dus de komende tweeënhalve dag in vertoeven. Voor de trap naar de ingang bleven we alle drie staan. Wie gaat er het eerst naar binnen? Niemand zei wat. De zon kwam opeens door, door een gat in de wolken waren de warme stralen op ons gericht. De volgende dag dat dit weer zou kunnen gebeuren zou zaterdag zijn. Een van de kliniekregels was dat je tussen één en vier uur ’s middags niet buiten mocht komen vanwege mogelijke allergische reacties op de combinatie medicijn ­ zonlicht. Maar op prikdagen mocht je helemaal niet buiten komen. Morgen zou prikdag zijn, evenals volgende week vrijdag. "Ik ga wel voor", zei ik zo moedig mogelijk, waarna ik stap voor stap de donkergrijze stenen trap betrad. Ik voelde me alsof ik in een of andere film zat. Ik hoopte maar dat het geen horrorfilm zou worden, al zou het wellicht wel wat scifi gehalte gaan hebben. Ik reikte met mijn hand naar de deurklink, waarna de deuren opeens automatisch openzwaaiden. Het leek wel alsof ze ons wilden omarmen, alsof het gebouw zelf ons op deze manier stilletjes welkom heette. We schuifelden het kleine halletje in, waar zich een receptie bevond. We noemden onze namen op, waarna de vrouw die achter het raampje zat enkele kruisjes achter een namenlijst zette en ons de ontvangsthal binnenliet. Ik kan nog terug, flitste er door mijn hoofd. Het is nog niet te laat.