De Dochter van het Licht
De Saga van Nordland deel 1

Sigrunn Ingunnsdottir heeft een geheim. Ze kan met haar geest vuur manipuleren. Alleen moet ze zichzelf telkens weer opnieuw pijn doen vooraleer ze de vlam kan laten branden. En het lijkt dat haar gave haar meer narigheid dan voordelen oplevert. Zo is er Ogrim, de leider van een reisekjämmer, een rondreizende groep kunstenmakers, die het meisje tijdens zijn voorstellingen wil opvoeren, en bereid is om daarvoor over lijken te gaan. Maar er is ook Q’Nay, een qivanna, een katachtig wezen dat ooit over dezelfde gave beschikte maar zichzelf heeft opgebrand. Sigrunn beleeft een spannend maar dodelijk avontuur, waarbij ze niemand kan vertrouwen...

Werner Peeters (1972) woont in Mortsel en studeerde in 1999 af als doctor in de wiskunde aan de Universiteit Antwerpen, waar hij tot op heden lesgeeft. Fantasy fascineert hem, en de schrijfmicrobe heeft hem al van jongs af te pakken. Sinds 1998 werkt hij als filmrecensent voor de site www.dvdinfo.be, waarvan hij intussen hoofdredacteur is. Hij is getrouwd met Jorrit. ‘De Dochter Van Het Licht’ is zijn debuutroman.

Plots flakkerde vlak voor haar neus op nog geen voet afstand een klein, minuscuul vlammetje op. Eerst had ze het niet door, dan dacht ze dat de vermoeidheid haar parten begon te spelen. Maar toen voelde ze ook de schampere warmte op haar gelaat. Ze strekte haar hand uit om te voelen.
En de vlam was verdwenen!
Sigrunn staarde vol ongeloof naar de plek waar het vuur net was gedoofd. Het licht trilde nog na op haar netvlies. Had zij...?
Nee, dat was al te gek!
Alhoewel... met dodelijke ernst staarde ze terug naar de plek waar de vlam zoeven was verdwenen. Ze had er geen flauw idee van wat ze had gedaan om het vlammetje te laten opflakkeren, maar als dat één keer was gelukt dan zou het een tweede keer moeten lukken ook. Ze trachtte haar geest leeg te maken en haalde zich zo goed mogelijk het vlammetje weer voor de geest.
Brand.
Brand!
BRAND!
Er gebeurde niets.
Misschien was het een vuurvliegje geweest? Alhoewel, ze had die ooit wel door het bos zien zweven, maar altijd op een respectabele afstand en niet binnen bereik van haar eigen greep.
Het was te mooi geweest. Het vlammetje had toch tenminste even haar gebibber kunnen stillen, en... weer trok er een pijnscheut door haar halfverlamde dij.
Brand!
De gedachte en de pijnscheut kwamen gelijktijdig op, en even snel als het weer verdwenen was, was het vlammetje weer voor haar neus verschenen. Ditmaal leek het vlammetje stabieler, want het bibberde niet meer zo onregelmatig en bleef aan. Bang dat het zou uitgaan, strekte Sigrunn haar hand voorzichtig uit naar de vlam. Ze wilde weten of haar geest niet opnieuw trucjes aan het uithalen was met haar ogen.
Toen voelde ze de warmte stralen. Het vlammetje week lichtjes van haar weg, maar maakte geen aanstalten om uit te gaan.