Het meisje van de Zwaarden
De Saga van Norland deel 3

Nadat Sigrunn Ingunnsdottir heeft afgerekend met de reisekjämmer van Ogrim en de streek van Morland in chaos heeft gestort, wordt ze onder de hoede genomen door Kjell, de kroonprins van het Nordland, en zijn trouwe rechterhand Lud. Voor haar daden wordt ze veroordeeld om een reis te maken naar Qivannelle, het land van de sprekende katten, om daar te leren hoe ze haar Zegeningen onder controle krijgt. Omdat Kjell er niet zeker van is dat ze altijd en overal van haar Zegeningen gebruik zal kunnen maken, wil hij haar leren vechten met zwaarden... en dat zal nodig zijn, want de weg naar Qivannelle ligt volgeplaveid met gevaren.

Werner Peeters (1972) studeerde in 1999 af als doctor in de wiskunde aan de Universiteit Antwerpen, waar hij tot op heden les geeft. De schrijfmicrobe heeft hem al van jongs af te pakken, en sinds 1998 werkt hij als filmrecensent voor de site DVDInfo, waarvan hij intussen hoofdredacteur is. Hij is getrouwd met Jorrit. Het Meisje van de Zwaarden is het vervolg op het tweeluik De Dochter van het Licht en De Dochter van de Duisternis.

Meer informatie over de auteur en over de Saga van Nordland op
https://www.wernerpeeters.be

Terwijl hij de oliedoek op de grond uitstrekte, vroeg hij aan Sigrunn: “Was jij nu weer links-of rechtshandig?”

“Rechtshandig,” antwoordde Sigrunn. “Waarom?”

“Kom dan even hier,” gebood Kjell.

Vooraleer ze kon protesteren, had Kjell de lederen koord genomen waarmee het pak was samengebonden, en hij snoerde Sigrunns rechterhand redelijk kordaat vast achter haar rug. Vervolgens overhandigde hij één van de zwaarden in haar linkerhand. Sigrunn dacht even dat ze omver ging vallen door het gewicht.

“Ik zei dat ik rechtshandig ben!” protesteerde ze.

“Nou en?” vroeg Kjell. “Ik heb je rechterhand toch vastgebonden?”

“Wil je dat ik met mijn linkerhand leer zwaardvechten?” zei Sigrunn.

“Nee,” lachte Kjell. “Ik wil dat je met je beide handen leert zwaardvechten. En als ik begin met je rechterhand te trainen, dan zal je linkerhand het nooit willen overnemen. Kom.”

“Kom, wat?” vroeg Sigrunn niet-begrijpend.

Kjell liet zijn eigen zwaard uit zijn schede glijden, en nam het in zijn eigen rechterhand. “Kom en probeer me te raken. Wees gerust, ik zal je alleen van het plat van het zwaard laten proeven.”

Die woorden klonken alleszins niet erg geruststellend. Sigrunn kon met moeite het zwaard in haar linkerhand houden, en ze voelde aan de rand van haar bewustzijn de vlam klaar, die ze maar zo voor het grijpen had indien de situatie uit de hand zou lopen.

Maar dit is verdorie een oefengevecht!

In de schemering tsjirpten de krekels, maar de vogels waren verstild, alsof ze ook hun adem inhielden. Traag stapte Sigrunn op Kjell af, proberend hem te taxeren. De jongen verroerde geen vin, knipperde nog niet eens met zijn ogen, ook niet totdat ze op minder dan een zwaardlengte van hem afstond. Ze hief haar linkerhand omhoog en wilde een wijde boog maken, zodat de kans dat ze Kjell zou raken, zo groot mogelijk zou zijn. Ongelukkigerwijs verloor ze daarbij haar evenwicht. Kjell deed een stap opzij, en sloeg met het plat van zijn zwaard op haar kont. Sigrunn tuimelde voorover, en het zwaard viel uit haar hand.