"Onvoltooid verleden tijd" is haar eerste boek en direct een schot in de roos.
Continu aangrijpend en spannend, hierdoor blijf je benieuwd en wil je dit boek in 1 keer uitlezen. Ze speelt steeds met de aandacht van de lezer, informatie geven maar net gepast zodat je steeds meer wil.
Kortom een echte aanrader!
Samenvatting
Simon heeft in zijn nog jonge leven al heel wat tegenslagen moeten verwerken. Wanneer ook zijn werkgever stopt en hij op straat staat als ontwerper, blijft hij toch positief. Hij is ervan overtuigd dat het product waaraan hij werkte een gat in de markt zal zijn. Wanneer het ontwerp eindelijk af is, lijkt zijn uitvinding tot meer in staat te zijn dan de bedoeling was. Plots blijkt tijdreizen naar het verleden niet meer onmogelijk.
Simon hoopt zo de onopgeloste moord op zijn verloofde eindelijk te ontrafelen. Door zijn obsessie voor het verleden, kan hij nog amper genieten van het heden en zo zal hij opnieuw iemand verliezen. Misschien had hij beter alles laten rusten. Of toch niet?
Over de auteur
Jilly Olivier (1990) woont met haar man en twee zoontjes in Roeselare. Ze is graag creatief bezig en dat uit zich in taarten decoreren, bloemschikken en verhalen schrijven. Wat begon met korte kinderverhaaltjes, eindigde met een volwaardige thriller, het genre waardoor zij zelf het meest aangesproken wordt. Het verhaal Onvoltooid Verleden Tijd begon ze te schrijven voor ze kindjes had en ze legde er de laatste hand aan na de geboorte van haar tweede zoontje.
Productinformatie
- ISBN
- 9789463893985 / 978-94-638-9398-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 21-06-2019
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Thrillers
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 198
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik staar naar haar foto die samen met een bloemstukje op haar graf staat. Ze werd niet samen met vader begraven, want zijn as werd destijds uitgestrooid op zee. Maar zijn naam staat ook wel op de grijze steen vermeld. Het voelt een beetje vreemd aan. Ik vraag me af of ze hierboven nu ook weer samen zijn. Zou vader ook ouder geworden zijn en zou moeder hem nog wel herkennen? Het is ten slotte al meer dan twintig jaar geleden dat vader verongelukt is. Misschien kijken ze nu wel samen naar mij en praten ze honderduit over van alles en nog wat. Alle verloren tijd proberen ze nu waarschijnlijk in te halen. Of misschien kijkt er niemand en is er helemaal geen hemel of geen plaats waar we naar toe gaan als we dood zijn. Vroeger dacht ik altijd dat mensen die overleden waren naar een zelfingebeelde plaats gingen. Als je bijvoorbeeld graag een pretpark bezocht, dan zou je in een wereld terechtkomen met allerlei attracties. Of als je van knuffelberen hield, dan kwam je terecht op een wereld gemaakt van teddyberen. Dat was een leuke gedachte. Maar toen ik ouder werd, geloofde ik daar niet meer in. Als je dood bent, ben je dood. Er bestaat geen ziel, geen hiernamaals of geen hel, daar was ik rotsvast van overtuigd. Ik ben pas echt weer in de hemel beginnen geloven toen Tracey overleden is. Ik hoopte dat ze op een betere plaats zou zijn en dat ze toch nog kon genieten van leuke dingen. Want de “dood” klinkt zo definitief, en dat wou en kon ik niet geloven. En nu nog altijd niet. Ik kijk zonder na te denken naar boven, alsof ik moeder en vader en Tracey zal zien, en glimlach. Op hetzelfde moment komt de zon door de wolken piepen. Het is gestopt met regenen en de donkere wolken schuiven geleidelijk aan weg. Ik denk dat dit betekent dat ze alle drie teruglachen, dat ze me zien.