Als sneeuw voor de dood

Robert droomt er al jaren van om de Mount Everest te bedwingen. Samen met enkele vrienden besluit hij die droom waar te maken. Wanneer het eindelijk bijna zo ver is, dreigt een stom ongeluk echter roet in het eten te gooien. Ook de weg naar de top van ’s werelds hoogste berg verloopt niet zonder hindernissen. Niet enkel de natuur is onvoorspelbaar, maar er ontstaat ook wrevel onder de vrienden. En dat op een moment waarop ze elkaar hard nodig hebben om te overleven. Slagen ze er in de top te bereiken en keren ze allemaal levend terug naar huis?

Jilly Olivier (1990) woont met haar man en twee zoontjes in Roeselare. Ze is graag creatief bezig en dat uit zich in taarten decoreren en verhalen schrijven. Wat begon met korte kinderverhaaltjes, eindigde met een eerste volwaardige thriller ‘Onvoltooid Verleden Tijd’, die bovendien bekroond werd met de Publieksprijs Boekgoud in de categorie thrillers. Vol overgave begon ze aan haar tweede boek ‘Als sneeuw voor de dood’. Het speelt zich af in een totaal andere setting, maar het hoofdingrediënt blijft spanning.

De man naast mij lijkt wel een bodybuilder met zijn stevige armspieren en zijn door de zon gebruinde huidskleur. Misschien zal hij ook proberen de Mount Everest te beklimmen. De meesten aan boord zullen wel dat doel hebben.
Onderweg is er heel wat turbulentie. Iedereen moet dan ook zijn gordel aanhouden.
Ellie is er niet gerust op en houdt de hele tijd haar armleuningen vast.
Plots begint het vliegtuig te dalen.
Ik krijg klamme handen, want dat betekent dat we bijna gaan landen. Misschien moet ik mijn ogen sluiten, maar dan kom ik over als een bangerik.
Van het ene moment op het andere wordt iedereen uit zijn stoel geheven, waarna we allemaal met een plof weer neerkomen.
Mijn hart begint te kloppen in mijn keel en de zenuwen gieren door mijn lijf.
Een paar tellen later gebeurt hetzelfde, alleen blijven we nu wat langer boven onze zetel zweven vooraleer we weer neerkomen.
Sommige mensen kijken angstig om zich heen.
Dan volgt precies een duikvlucht. Met hoge snelheid vliegen we door het wolkendek naar beneden. We houden ons allemaal vast, bang voor wat zal volgen. Het lijkt er op dat de piloot de controle over het toestel is verloren!
Recht onder ons zien we de landingsbaan opdoemen.
De opbergkastjes voor de handbagage klappen open door de trillingen en rolluikjes van de venstertjes vallen dicht.
Een jonge vrouw begint te roepen, terwijl er iemand anders aan het jammeren is. Ook Ellie schreeuwt het uit.
‘We zullen te pletter storten!’
Lasse, die in de rij naast mij zit, kijkt me aan met een blik alsof de laatste seconden van zijn leven geteld zijn.
Iedereen heeft tranen in de ogen.
Behalve de stewardessen, die zitten er vredig kalm bij. Ze proberen zelfs enkele passagiers tot bedaren te brengen.
We horen van alles kraken aan het vliegtuig, maar niemand weet wat het juist is. Valt het uiteen? Is de motor stuk?