De weg van het hart
Een pelgrimstocht van Montpellier naar Pamplona, op weg naar een nieuwe balans

De weg van het hart is het verslag van de pelgrimstocht die Ange van Ommen in het najaar van 2019 maakte na een turbulent jaar. Thema’s die spelen zijn mantelzorg, rouw en dementie. In haar dagelijkse verhalen schrijft Ange open en eerlijk over haar gevoelens en emoties. Toch is het boek niet zwaar. Door de beeldende schrijfstijl heb je als lezer het idee dat je de reis samen met haar maakt. Ze laat zien hoe je al wandelend je balans kunt herstellen. De tocht door soms verlaten landschappen brengt rust. Onderweg leert Ange haar tempo te vertragen en flexibel om te gaan met steeds veranderende omstandigheden. De weg van het hart is herkenbaar voor mensen met een chronische ziekte en mantelzorgers en kan hen inspireren een innerlijke reis te maken zonder zelf op pad te gaan.

Ange van Ommen (1957) maakte eerder een pelgrimstocht vanuit huis naar Santiago de Compostela, nadat bij haar de ziekte sarcoïdose was geconstateerd. Het werd een helende reis: de lessen van de Camino gebruikte ze om haar leven een andere richting te geven. Hoewel haar vermoeidheidsklachten en prikkelgevoeligheid bleven, ontdekte zij nieuwe mogelijkheden in haar persoonlijke en professionele bestaan en vond zij een nieuwe balans.

Als in 2019 die balans wordt verstoord door een opstapeling van privéomstandigheden zoals de mantelzorg voor haar moeder met dementie, diens overlijden en de druk van een mindfulness-opleiding is het tijd voor een nieuwe pelgrimstocht. Deze Camino blijkt opnieuw een weg van herstel. Wat ze in haar mindfulness opleiding leerde bleek daarbij behulpzaam.
Rondom de verschijning van het boek geeft Ange lezingen, workshops en individuele sessies waarin ze met mindfulness en klank mensen meeneemt op een innerlijke pelgrimsreis.
De verkoopopbrengst van dit boek doneert zij de Sarcoïdose Belangenvereniging Nederland.

Een regenboog begeleidt me als ik om acht uur vertrek. Ik heb weer een bergetappe voor de boeg. Wat ook had gekund is een dag hier in Saint- Gervais blijven en naar het verzorgingshuis gaan. Vooraf had ik bedacht om onderweg iets met klank te doen en zo de sfeer van de Franse dementiezorg te proeven. Nu mijn stem het niet doet ligt dat minder voor de hand. En bij het zien van het bordje ‘Maison de retraite’ voel ik meteen stress, mijn schouders verkrampen. Voelbaar is hoe zwaar de zorg voor mensen met dementie is. Ik voel tegelijkertijd dat ik hier juist iets in wil blijven betekenen. Als het om je moeder gaat is het zo vanzelfsprekend om de mantelzorg op je te nemen, daar aarzelde ik geen moment over. De achteruitgang gaat geleidelijk en daar groei je gewoon in mee. De zwaarte neemt ook geleidelijk toe, maar daar lette ik niet zo op, het is wat het is. Als je vanuit mogelijkheden leeft en niet vanuit beperkingen - een les van de Camino in 2012 - dan valt er samen nog veel te genieten. Wat je nodig hebt in het contact met een moeder met dementie is vooral geduld, daar heb ik de afgelopen jaren veel in geleerd. Mijn werk richt zich ook op met mensen met dementie. Ik word er blij van als ze na een klankontspanning alerter zijn, ontspannen zijn en zich meer zichzelf voelen. Eerlijk gezegd heb ik er nooit zo bij stilgestaan dat dat ook veel van mij vergt. Pas nu voel ik dat het ondanks de ontspanning die de klanken mijzelf ook geven, het toch zwaar werk is. Nee, voorlopig nog even geen mensen met dementie. Het is heerlijk dat ik nog vijf weken heb om afstand te nemen en onderweg weer op te laden.