De Wereld Achter De Spiegel
In Eigen Handen

Huritt en Felice proberen te genieten van hun zomervakantie. Ze zijn nipt ontsnapt aan de klauwen van de Vampier Vladrië en willen terug rust in hun leven. Voor rust en ontspanning blijkt echter geen plaats. De volledige magische wereld is uit balans gebracht door kwade machten. Er heerst een vreselijke hitte, mensen komen op straat om onheilspellende boodschappen te verkondigen en er wordt een avondklok ingelast. Onder al deze narigheid, kruisen Huritt en Felice het pad van hun gevreesde vijand. Vladrië is teruggekeerd en blijkt zijn zinnen te hebben gezet op Felice, zonder wie de Relieken van Oigkan niet kunnen worden geactiveerd. Huritt en zijn beste vriendin moeten het heft in eigen handen nemen en ervoor zorgen dat ze beschermd zijn tegen het naderende kwaad.

Lenno Vranken (Neeroeteren, 2000) is ondertussen twintig jaar en de gepassioneerde auteur van de serie De wereld achter de spiegel. Met het verschijnen van dit vierde deel in zijn reeks, ziet hij wederom een droom in vervulling gaan. Hij was al heel vroeg geboeid door sprookjes en oude sagen en wilde al zo lang hij zich kan herinneren schrijver worden. Naast schrijven houdt Lenno zich het liefst bezig met acteren, zingen, tekenen, modestyling en uiteraard lezen. Hij is een enorme fan van de Harry Potter-boeken, Gotische literatuur en oude griezelfilms. Hij begon aan deze serie te schrijven toen hij dertien was. Je kunt Lenno’s boeken volgen op Facebook en op Goodreads!

Huritt rende dwars door een straatje dat vol hing met wasgoed aan waslijnen. Panisch baande de jongen zich een weg door tientallen gewassen lakens en kledingstukken. Toen hij zich door het oerwoud van wasgoed had geworsteld, kwam Huritt uit bij een klein pleintje dat de vorm van een ovaal had. Het plein was omgeven door winkels en huizen. Slechts bij sommige gebouwen brandde licht. Huritt had dolgraag om hulp willen schreeuwen, maar hij hield zich in. Hij wist namelijk dat niemand hem in nog geen miljoen jaar zou helpen. Iedereen was te bang om hem te helpen. En als de jongen toch zou proberen om te roepen voor hulp, dan zou Vladrië hem in een mum van tijd vinden. Ondertussen had Huritt de Vampier al een aardig stuk weten te verwijderen van Felice. Alles wat hij nu nog moest doen, was zichzelf uit de klauwen van zijn achtervolger weten te houden. De tienerjongen keek rond op het plein en zocht wanhopig naar een nieuwe weg om in te slaan. Het moest een weg zijn die klein was en vele bochten maakte, zo kon Vladrië hem moeilijker vinden. Achter Huritt klonken de geluiden van lange nagels die over steen schraapten en leerachtige vleugels die fikse slagen maakten in de wind. Vladrië kwam dichtbij. Huritt haalde diep adem en begon weer te rennen met alle energie die hij nog in zich had.

De jongen had al door verschillende straatjes gehold, toen hij onverwachts met de tip van zijn linkervoet achter een uitstekende kassei bleef haken. Hierdoor struikelde hij voor een tweede maal en viel languit neer op de harde grond. De jongen ving zich op met zijn handen, waarbij hij zijn twee handpalmen pijnlijk schaafde. Hij kwam met zijn knieën hard neer op de grond en scheurde zo zijn broek open. Oh, nee, hè! Huritt keek op toen hij Vladrië hoorde lachen.