Aan een verloren storm

Na de ontdekking van een mysterieuze foto uit haar vergeten verleden, waagt Adela haar aan een onbegonnen zoektocht naar de eens geliefde figuren die haar op die foto vergezelden. Haar treinreizen brengen haar doorheen de vele rijkdommen die de Verenigde Staten van de Roarin' 20s te bieden heeft. Maar de feeststemming wordt al snel gedempt wanneer het blijkt dat haar hervonden waardevolste bezit in een nachtmerrie dreigt te veranderen wanneer het verkreukelde zwart-witte portret, een levensechte kleur verkrijgt.

De auteur wil het liefst zelf deel uitmaken van een vergeten portret uit een ver verleden die slechts af en toe de kop opsteekt, en toevallig is dit één van die keren dat dat portret in kleur verhuld wordt. Meer dan dat, hoeft voor hem niet per se. Met alle respect voor zijn lezers, vraagt hij u om dat beeld snel terug te bedekken achter uw opengeslagen bladzijden en het daar een tijdje te bewaren.

Jonathan grapte nog naar het vrouwpaar, dat ze nooit zouden raden waarin ze de volgende drie dagen zouden vertoeven. Toen Maria geambeteerd een enkel woord uitsprak, wat verwees naar het voor de hand liggende antwoord, gaf Jonathan haar ongelijk en zei in de plaats: “Een slecht humeur!” Alhoewel zijn poging tot humor net iets tekortschoot om een drastische stemmingswisseling te veroorzaken in Maria, hielp het Adela wel om niet te veel aan Robert te denken. De opgewekte aura van zijn nabijheid, begon namelijk al meer aan Adela’s overtuiging te knagen dan haar recent vervreemde likeurfles ooit had kunnen doen. Alleen kon ze deze wat moeilijker uit het raam gooien. Maar toch hield ze voet bij stuk, net zoals ze dat niet zo lang geleden had gedaan met een ander paar schoenen. Haar uithoudingsvermogen werd niet bepaald op de proef gesteld, met dank aan de punctuele Sunset Limited die het station in raasde. Een déjà vu gevoel overviel Adela, toen ze hetzelfde kleurpallet van het interieur van de Panama Limited weergegeven zag in het exterieur van haar opvolgster. De hele scène speelde zich voor Adela af als een te levendig visioen uit het verleden, met slechts een paar schoonheidsfoutjes wat consistentie betrof. Hierdoor dreven haar gedachten terug af naar andere reconstructies van vervlogen tijden, de één al wat opbeurender dan de ander. Ze speelden zich als individuele frames van een stomme film af, in de reflecterende ramen van de vertragende trein. Het overbelichte beeld van haar jeugd, vervaagde in een meer gedimde opsomming van de recentere gebeurtenissen toen de zon even achter de wolken verdween. De voorstelling kwam ten einde met de dia die het trio hun huidige positie vertoonde. Deze werd echter ook al snel in het verleden geworpen, toen Jonathan het vrouwelijke duo een helpend zetje gaf om aan boord te gaan van de trein.