Handverlegen Handvest

De peuter Anaïscha vlucht uit haar land weg met de familie naar Europa: België. Op de miserabele boottocht wordt ze getuige van breed menselijke gevoelens en verwerpelijkheden van de menselijke diersoort, daardoor onbesuisd aangevreten beïnvloedt de vaderliefde d’r als een obsessie. Ze leert de ziekelijke Judge kennen. Ze belopen samen, onafscheidelijk de weg van schone menselijkheid, sluiten als het ware een pact, ‘n oorkonde. De twee kleuters verliezen elkaar snel uit het oog en vinden na twee decennia; zij bewoont immers ‘n ander werelddeel; elkaar weer voor een kort verblijf. Hun aantrekkingskracht laait weer op. Stilaan leren ze elkaar echt beminnen. Groeit het naar winst of verlies? Dat blijft de vraag…

Frans Frengen (1948) brengt zijn derde boek uit. Omwille van de oorlog die zo veel mensen raakt, stelt hij de uitgave van zijn laatste boek uit de trilogie voor zijn moeder over het verzet, even uit. Dit nieuwe meeslepend verhaal wou hij al lang uitbazuinen. Vriendschap betekent immers de leidraad in zijn leven. Eén van zijn kunstwerken in unieke fumaginestijl siert deze cover.

Hij legt de linkerhand op mijn dij, heeft ogenschijnlijk geen opmerkingen gezeefd. Ik voel huiddelen, in de pan gegooid, dichtschroeien. Ik passeer hier elke dag. Hij hoort voorzeker de tongval, niet tot dit land te behoren. Hij maakt er allusie op, waarbij ik ook zijn zielenhuis binnenkruip. Jij moet uit de hemel geland zijn, jij bent niet uit deze streek afkomstig, engel. Hij legt nadrukken als velours. Ik verjaag deze rattenvanger van Hamelen voorzeker niet, niet alleen omwille ‘t rattenvolk, dat verwoed touwtje knaagt, waarbij m’n driehoek een benarde situatie omsluit. Bij een zonnig spel als dit, wil ik me verkneukelen. Ik kruip meteen binnen via de scherven aan zijn vensterraam, rasp me aan blinkende duiveltjesscharren, welke sneller tussen stopverf uit, weg gepeuterd zouden kunnen zijn. ‘Ik woon hier in de buurt,’ haspel ik, wijs uitnodigend naar het verdere, afgelegen dorp. Van hieruit kun je alleen mistig, omwille mijn helderheid, de uitgestrekte donkerheid waarnemen. We geraken aan de praat. Hij vertelt dat hij het dorp vlakbij bewoont, wijst dezelfde richting uit. Hij weet door insinuaties, dat ik de medische hulppost; de andere kant; dagelijks aandoe als werkgelegenheid. Het praten lijkt hier massa’s interesse los te weken. Hij stolesteert naar: werktijden, mankracht, gebruikte medicijnen. Hij vraagt terwijl ik blote wandelwegen in de ogen binnenstap, plots ‘n andere wegel op: hoe oud ik hem zou schatten? Alsof hij het vleugje ongerustheid, de behuizing van aandachtlamheid luttel waarneemt. Naar gewoonte verlaag ik vermoedelijke scores bij zulke vraagbakens. Ik zou omwille ‘t uitzicht een geweldige reeks moeten milderen. ‘Zeventien misschien,’ ik wil toch iets zeggen. Hij lijkt immers jong: nacht zal het ons leren. ‘Dat raad je goed,’ zegt hij. Een ander getal was zonder twijfel ook ziedend raak geweest.