Samenvatting
Will denkt na zijn pensionering een rustig leven te gaan leiden in zijn chalet aan de Linge. De ontmoeting met weduwe Enke leidt tot onverwachte ontwikkelingen. Enke is op zoek naar gegevens over haar vermiste broer, die evenals Will in Indië als militair diende. Will biedt zijn hulp bij die zoektocht aan. Als een tweede vrouw, Jacobien, zich aandient, wordt de aandacht naar de vermiste broer geleidelijk aan verlegd naar Wills eigen ervaringen. Enke doet daarbij een heel bijzondere ontdekking, waardoor er een derde vrouw in beeld komt. Welke gevolgen heeft dat voor de toekomst van Enke en Will?
Over de auteur
"Ik ben geboren in Harderwijk. Na mijn militaire diensttijd, waarvan ik een jaar in Nieuw-Guinea doorbracht, begon mijn loopbaan in het onderwijs. Daar kon ik mijn interesse voor historie, cultuur en natuur goed in boeiende verhalen weergeven. Ook in mijn kinderboeken en romans van recentere datum is dat terug te vinden. De combinatie daarvan met een ruime fantasie biedt vele mogelijkheden, die ik graag benut, zo ook in Verborgen Verten."
Inkijk
Na de koffie haalden Jacobien en Will het bankstel van boven. Intussen bekeek Enke de foto’s op het dressoir. Op enkele daarvan stond Jacobien met haar ouders. Op een andere stond zij met een omslagdoek om. Ze leek daar net een Javaanse schone, vond ze.
Het duurde niet lang of Jacobien en Will kwamen de trap af. Enke hield de voordeur open, zodat ze gelijk door konden lopen naar de auto. Terwijl Will het zeil van de boedelbak losmaakte, liep Jacobien weer naar binnen. Ze zag Enke naar de foto’s kijken. Enke complimenteerde haar met de foto waarop zij de omslagdoek droeg. Jacobien nam de foto op en vertelde haar dat niet zij het was, maar haar moeder. Enke keek heel verrast.
‘Ik meende toch echt dat jij dat was. Wat lijk jij op je moeder, zeg.’
Jacobien glimlachte om die opmerking en zette de foto behoedzaam terug. Intussen was Will binnengekomen en pakte een van de stoelen. Enke nam de andere, terwijl Jacobien in de deuropening toekeek. Voorzichtig werden de meubels vastgesjord. Toen ze daarmee klaar waren, vroeg Jacobien of ze nog koffie wilden, maar dat sloegen ze af. Ze wilden niet langer beslag leggen op haar tijd, zei Will. Dat kwam Jacobien inderdaad goed uit.
Ze bedankten haar uitvoerig en Will voegde eraan toe:
‘Hiermee heb ik een tastbaar aandenken aan de dochter van een sobat, die op een avond langs kwam varen.’
‘Ja, stil maar. Dat verhaal ken ik’, reageerde Jacobien lachend.
Ze zwaaide hen na tot ze uit het zicht waren. Weer terug in de kamer liep ze naar het dressoir en pakte de foto van haar moeder op.
‘Heb je dat gehoord, mam, Enke dacht dat ik het was. Een mooier compliment had ze mij niet kunnen geven, vind je ook niet?’
