Tijdsruimte
TIJD

In Born, het eerste deel van de serie Tijdsruimte, is een man na een ongeluk in coma geraakt. Zijn geest is naar een persoon gegaan, vele tienduizenden jaren voor onze tijd. Daar heeft hij een nieuwe stam opgebouwd met de kennis van nu en de middelen van die tijd. Wanneer de nieuwe stam zover is, dat hij verwacht dat ze het verder alleen kunnen zonder hem, gaat zijn geest op zwerftocht. Daar beginnen de nieuwe, spannende avonturen. Zijn geest reist heen en weer tussen de prehistorie en het heden. Door de improvisatie daar, met de kennis van nu, en de wens tot gelijke rechten voor vrouwen ontstaan er spannende en komische situaties.

Cor van Eijndhoven is geboren in Schijndel en op jeugdige leeftijd op zwerftoer gegaan. Zijn leven kreeg vaste vorm bij de Marine en later bij het Korps Mariniers. Na zijn pensionering is hij aan het schrijven gegaan en zo heeft hij veel van zijn avonturen, ervaringen en emoties beschreven in fantasievorm.

Tegen het einde van de middag kwam onze groep op deze plaats aan.
Er werd eerst gekeken of het veilig was voor een nacht; een goede slaapplaats hadden ze vlug gevonden. Ook hier waren veel grotten zodat we droog lagen bij eventuele regen en warm bleven voor als het fris zou worden.
Er werd meteen een stapel hout naar het strand gebracht voor het strandfeestje maar ook een stapel voor het vuur om de slavenhandelaar te lokken. Deze stapel maakte we boven de rotsen aan het einde van de vallei en zo dat ze wel het licht konden zien maar niet het vuur zelf.
Onze bedoeling was om de eerste vechtersbazen daar naar toe te lokken, zodat we hen konden doden zonder dat ze op het schip konden zien wat er gebeurde. Rondom deze vuurplaats hadden we ideale plekken waar we konden wachten tot ze kwamen. Ze zouden ons niet zien tot de eerste pijlen hun doel raakten. Daphna en Dirk stelden voor om een soort namaakpoppen te maken die we bij het vuur neer konden leggen alsof we lagen te slapen.
Geweldig idee!!
Daar werd ook met veel enthousiasme aan gewerkt.
Er was onderweg een jonge ree geschoten die op het vuur kon aan het strand.
Daar werd dan ook lekker van gegeten, ook met de middelen die we van huis hadden meegenomen.
Er was hier ook een klein riviertje met voldoende drinkwater.
Toen iedereen voldaan was, zochten ze hun slaapplaatsen op.
Er werd wel voortdurend iemand op de uitkijk gezet voor grote roofdieren of andere wezens, die ons niet gunstig gezind waren.
Ik ging nog even kijken bij de schepen.
Van daaruit dacht ik het licht van ons strandvuur al te kunnen zien.
Zou dat al het eerste loklicht kunnen zijn?
Dan mogen we het nog even flink opstoken.
Het schip dat hier moet landen, was al iets van koers veranderd.
Een teken dat we van die andere even geen last zouden hebben.
Bij terugkomst stelde ik voor om het strandvuur nog even op te stoken.
Daar waren wel liefhebbers voor.
Uiteindelijk blijven jongetjes altijd kleine pyromaantjes.