Het eerste sprookjesboek van prinses Fenne
Over verliefd worden, reuzenkrokodillen, haaien en boze heksen

Het is heel lang geleden dat koning Filip en koningin Isabel hun derde kindje kregen. Ze noemden haar: prinses Fenne. Echt een lief kindje. Ze heeft twee stoere broertjes. Koning Filip is jarig maar weet nog niet welk cadeau hij graag wil hebben. Hij kiest voor een lange baard maar toevallig woont daar een kriebelende dwerg in. Voor het eerst wordt een babyslaapkamer voor Fenne uitgevonden. In het koninkrijk Weltevreden wordt een prinsje geboren. Maar er is nog een ander kasteel met mensenetende haaien in de gracht. Daar wonen de twee lelijke heksen Sabaka en Sabaku, die de kinderen uit verveling gaan pesten. Ze moeten voor straf op het eiland Supereng wonen. Als ze vissen gaan vangen in de zee gebeurt er iets verschrikkelijks.

Antoon Engelbertink (Losser, 1944) debuteert in 2009 met een sprookjesboek voor kinderen (zijn kleindochter Elyse Meier van elf jaar is coauteur), gevolgd door twee intens emotionele gedichtenbundels. In 2010 verschijnt zijn onthutsende semi-autobiografische roman Het geniepige vergif. Antoon wisselt opnieuw van genre. De eerste misdaadthriller De tweede moord in Baaiduinen verschijnt in 2011 in de nieuwe politieserie “MobieleMisdaadBrigade” (MMB). Er zijn al 19 MMB-thrillers gepubliceerd en dat zegt genoeg. 

Engelbertink keert terug op zijn schreden en is begonnen aan een serie sprookjesboeken voor kinderen, waarvan dit heerlijke sprookjesboek het eerste is. Om voor te laten lezen dan wel zelf lezen. Zijn droom is dat in elke schoolbibliotheek zijn sprookjesboeken in de kast(en) staan, zodat er zoveel mogelijk kinderen van kunnen genieten.

Eindelijk bijt een vis in de regenworm van prins Rik. De dobber verdwijnt onder water. Hij heeft beet! Vlug trekt Rik zijn hengel met een ruk omhoog. Ai, ai, ai. Véél te hard. De vis vliegt hoog door de lucht en ploft dan achter hem op het strand neer. Precies op de blote buik van de koningin die van schrik een gilletje geeft en van haar strandstoel valt. Een komisch gezicht. Daar moeten Filip en de kinderen hartelijk om lachen.
Het is een zeer grote vis. Niet te geloven, zo groot. Een vette makreel met een glanzend goudkleurig velletje en zwarte strepen. Hij spartelt nog even na, dan is hij morsdood. Filip haalt de vis van de haak. Dat durft Rik nog niet. Er komt een beetje bloed uit de lip van de makreel.
Dan stopt Rik de zware vis in een grote emmer vol water. Anders droogt hij uit en is dan niet zo lekker meer.
“Die gaan we vanavond lekker braden, hè mam?” vraagt hij, “en wil jij dan alle graatjes eruit doen? Ik vind dat veel te moeilijk.”
Isabel steekt haar duim op en antwoordt: “Tuurlijk, jongen. Knap van jou, dat je zo’n grote vis hebt gevangen.”
Met dit complimentje van zijn moeder is hij heel blij en trots.
Jeroen wil ook zo’n grote vis vangen. Hij loopt een heel eind de zee in. Het water klotst tot boven zijn knieën. Hij durft nog wel verder te gaan.
“Pas op dat je niet verdrinkt,” waarschuwt Fenne bang.
Jeroen roept lachend terug: “Ach, bangerd, ik heb drie zwemdiploma’s inclusief reddend zwemmen met kleding en schoenen aan en de touwen zijn nog wel tien meter verderop.”
Jeroen gooit het snoer, en het haakje met de worm en de dobber heel ver in de zee. Knap gedaan.
Meteen duikt de dobber onder. Jeroen geeft een ruk aan de hengel. Wat is dat nou? Er komt geen vis uit het zeewater.
“Het haakje zit zeker vast op de bodem van de zee,” schreeuwt Jeroen, “of zit er een vis aan van wel tienduizend kilo? Zo’n walvishaai! Dat lijkt er wel op.”