De Witletingburcht
Quintalogia IV

De buitengewoon grote brutale vleerhond sprong naar voren en spreidde beide voorpoten wijd uit om te pronken met zijn beschermende metalen borstplaat. Ogenblikkelijk mikte Farras op het hart en meedogenloos stootte hij zijn korte zwaard in de borst van het reusachtige beest. Het gemak waarmee de punt van zijn zwaard door de borstplaat priemde en in het hart van het monster sneed, verraste zowel Farras als Céderic. De ogen van de vleerhond puilden naar voren, zijn smoel vertrok nog van pijn en ontzetting alvorens het gedrocht levenloos op de grond neerplofte.
Toen verduisterde de lucht opnieuw, nu door enorme zwermen muggen, wespen en hommels. De ziedende vliegende vleerhonden hapten zinloos naar hun miezerige belagers. Met zijn andere hand maakte Farras een nieuw gebaar en al zijn belagers werden op dat zwijgende teken levend ingekapseld door duizenden, duizenden razende muggen die al die vleermuizen, vliegende honden, raven, roeken en kraaien in de oren kropen en ze daar meedogenloos staken. Onmiddellijk daarop vlogen hommeltjes onbevreesd op de zwarte belagers af, wrongen ze zich in de afschuwelijke oorschelpen van de gedrochten en persten hun was uit hun lijfjes, zodat de oren van de vijanden, honderden keren groter dan zij, verstopt raakten en genadeloos dicht gespoten werden. De machtige aanvallers bleken nu radeloos, stuurloos. Doof en blind gingen ze elkaar te lijf. Binnen enkele ogenblikken krioelden ze kriskras door elkaar op de grond, uitzinnig van waanzin en beten ze elkaar in het wilde weg.
Farras bewoog zijn beide armen kalm naar elkaar toe en op dat teken voltooiden de wespen hun verdediging van de heer van Witleting: bij duizenden tegelijk stortten zij zich op de machteloze vliegende honden, kraaien en vleermuizen en ze staken de belagers van Farras één voor één dood.
Binnen tien minuten was de strijd beslecht. Farras boog dankbaar naar zijn hulptroepen, hief beide handen omhoog en zwaaide kort als afscheid met beide handpalmen naar de opstijgende muggen, hommels en wespen. Ze zoemden een overwinningslied, dansten in de zon, stegen op naar het warme licht en losten zich in het niets op naar het scheen.