De vesting Bakkolloth
Quintalogia V

Een klets rivierwater midden in zijn gezicht verdreef genadeloos dat korte grootse gevoel. Voor hem krioelde het van brasems, groter dan ratten en even ziekelijk en afstotelijk als de vis die voor zijn ogen door een arend uit het wilde water gegrepen was. Ruisvoorns drongen zich met hun rode borstvinnen tussen de karpers door en werden gevolgd door een grote school laffe possen die hij aanvankelijk helemaal niet had opgemerkt. Ontzet staakte hij even zijn zwemtocht.
“Ralphin?” De elf opende zijn ogen en Farras voelde dat het elfenlijf sidderde van schrik. Terwijl hij watertrappelde, streelde hij bemoedigend over de benen van Ralphin en meende hij iets geruststellends te moeten zeggen, maar de elf kwam dichter bij zijn hoofd en sprak resoluut:
“Laat je niet afleiden. Vissen! die zijn voor mij. Zwem door, ik blijf je vasthouden met alleen mijn benen, want ik gebruik nu mijn armen.” Het klonk even overtuigend als Bertram Graafsma had geklonken tijdens de gevaarlijke wendingen van Graam over de stroomversnellingen. De elf drukte achteloos een kus in Farras’ oor, maakte de rugzak open, spande alsof hij een ruiter was op de rug van zijn galopperende hengst, de kruisboog en sneller dan Farras’ ogen het konden volgen, schoot hij de kleine pijlen feilloos tussen de ogen van de vijandige karpers. Vanuit het niets snelden enkele lange snoeken op de gevelde karpers toe en onmiddellijk verslonden ze de nog lillende, gewonde vissen. Opeens kwamen andere drijvende takken tot leven: het bleken toeschietende loerende snoeken te zijn die na de eerste aanval van hun soortgenoten het rivierwater nog meer in beroering brachten en verwarring en paniek veroorzaakten tussen de karpers en de brasems. “Nu! Zwem verder!” klonk het zakelijk. De elf bleef stevig aan hem vastgeklemd en Farras hervatte de overtocht, terwijl hij de met pijlen doorkliefde karpers met zijn zwemslagen wegsloeg. Er was nu niets meer in zijn hoofd dan de wil om zijn ademhaling stug vol te houden en door te zwemmen, slag na slag. Toen voelde hij de armen van de elf weer om zijn schouders. “Ik heb alle pijlen verschoten. Geef me je dolk.” Farras trok de dolk die net boven het linkerbeen van de elf tegen zijn heup had gedrukt. Weer liet Ralphin hem los en toen hij het zwaard in zijn rechterhand nam, slaakte hij een oorlogskreet krachtig als een hoornstoot in de bergen. Nu zwaaide hij de dolk als een zwaard even boven zijn hoofd. Het wapen maakte een hoog snerpend geluid, alsof de elf lucht in tweeën had gesneden.
Ralphins gezicht stond verbeten. Met zijn linkerhand hield hij zich vast aan de schouder van Farras, met zijn andere hand scheerde hij de dolk als een klein zwaard over de kolkende golfjes van de rivier en met die eerste maaiende beweging doorkliefde hij onmiddellijk drie alen die sissend over de drijvende dode karpers omhoog hadden willen schieten. Terwijl hij het wapen terugdraaide, dreef hij het staal bij twee brasems door de rug en onmiddellijk verdwenen de opengereten beesten in de muilen van hun soortgenoten. Kalm klom de elf hoger op de rug van Farras, zodat hij iets boven diens hoofd uitstak en hun directe belagers recht van voren kon zien opdringen.