Ons hart en de rede
Wie toch kent de geheimen van het hart? (Ps. 44:22)

De mens is van huis uit een zoeker, een lotsverbeteraar, een uitvinder. Vanaf het prilste begin is hij of zij daarmee bezig. Zijn beginpunt wordt in de economie genoemd, de agrarische periode. Hij vindt uit, past toe en gaat daar zijn hele leven mee door, tot het maximale wat hij kan bereiken. Economische wetten schrijven hem dat voor. Het zit in zijn bloed de wereld te onderwerpen, zoveel de mens maar kan. Naast al deze beslommeringen denkt hij na over de dingen die hij ziet en waarneemt. Ook dat is ‘uitvinden,’ waar dit boek u mee wil verrassen. De mens wil en zal zijn oorsprong zien te verklaren. Wat mogen we bij alle materie, weten, geloven en hopen? Naast deze beschouwingen ligt de Bijbel, om de ‘spraak’ van de geschiedenis te duiden. De onzichtbare dingen van hart en gedachten zijn geestelijk en religieus, waardoor ons leven wordt bepaald. Onze harde schijf, onze diepste kern is door leven en lijden geschonden, maar dit geloofsorgaan moet, hoe aangetast ook, Hem liefhebben op alle wegen die wij gaan, opdat de liefde het meeste zal zijn en God zal worden alles in allen.

Wim van der Knaap is in 1950 in Voorburg geboren en woont daar nog steeds met zijn echtgenote. Hij was van beroep makelaar – taxateur met een eigen kantoor in het Haagse Bezuidenhout. Na zijn ‘pensionering’ in 2010 ging hij schrijven over die dingen die hem bezighielden, de theologie. Dit boek tracht in zijn bescheiden ‘Magnum Opus,’ het geheim van ons leven en bestaan op een indringende wijze te benaderen. Echter, de ontdekking van dit geheim vraagt geloof en bekering. Hij neemt de lezer hoofdstuk voor hoofdstuk mee in de ongeziene wereld van het geloof, ‘dat de wereld overwint.’

! Laat de ‘Man uit Nazareth’ nu maar langskomen.
En Hij kwam langs en gaf, zeer teleurstellend overigens, hem er niet van langs! ‘Wat is dat nou, de Meester moet toch wel weten wat voor rakker zich daar in de boom had verstopt.’ Niks daarvan, want Hij kwam juist voor de weggestoten mensen, voor de zieken, voor hen die zich met vijgenbladeren in en achter de bomen hadden verstopt, voor hen die besmeurd waren door hun zonde. Hij is niet voor heiligen gekomen zo die er zijn, maar voor onheiligen. Voor hen die het wel konden uitroepen. O God, wees mij arme zondaar genadig! Hen had de Meester nu net op het oog en in het hart! De Messias kwam voor de verloren schapen van het huis van Israël!
Want wat gebeurde: de Man van Nazareth stopte bij de boom waar onze belastingman zich in had verstopt. Zacheüs zat verscholen om goed te kunnen zien met wie hij te doen had. Al die verhalen en dan ineens Zijn stem en zijn naam, alsof Hij hem al jaren kende, zo vertrouwd en goed klonk dit. Hij riep: “Zacheüs, kom vlug naar beneden, Ik moet heden in uw huis vertoeven.” Het volk met hun leiders stonden perplex en gromden: ‘weet Jezus dan niet wie hij daar riep, bij wie Hij een hapje wilde komen eten.’ Zacheüs op zijn beurt wist niet hoe vlug hij uit de boom moest komen. En daar bleef het niet bij. Hij was op slag ‘om.’ De Messias was het die daar langs trok en sprak zijn naam uit voor God en mensen! Zelfs de Meester kende hem, kende zijn hele voorgeschiedenis, maar sprak daar niet over. Het oprakelen moet Jezus niet hebben gelegen en ligt Hem nog steeds niet! Hij sprak niet over de strijkstok, over zijn dubieuze handel en wandel, maar Hij sprak hem aan met zijn naam. Zijn naam waarin alles lag wat goed, maar meestal verkeerd, was.