Sferen
Liefde over de grenzen van veronderstellingen heen - Deel 3

In ‘Aannames’ misten ze elkaar bijna, maar in ‘Interpretaties’ vonden Dannie en Nate mekaar alsnog. Echter, houden ze stand? Niet alleen Nate’s vader ziet hen als koppel immers niet zitten, er zijn eveneens nóg anderen die daar moeite mee hebben... Zoals hun afzonderlijke vriendengroepen. Nate is én blijft namelijk een popu. En Dannie’s vriendengroep draagt dat soort mensen allerminst een warm hart toe.
Nog belangrijker dan dat is evenwel Becca: Nate’s zus én Dannie’s bestie. Want die kan haar broer wel schieten! Maar als dát hen de das nog niet omdoet, dan misschien net de status van hun ‘relatie’. Wat immers met Nate’s voornemen nooit nog een vaste vriendin te hebben? Komt dat dus goed?!

No man is an island’ ofte ‘niemand is een eiland’ kan niet toepasselijker zijn voor het derde deel. Want mensen hebben anderen nodig. En een relatie heb je niet in een bubbel, je context zal steeds meespelen.
Vanuit de sociale sector waarin onze auteur werkzaam is, weet ze per slot van rekening maar al te goed hoe bepalend je omgeving kan zijn voor je slagen; of je mislukken.
Al zijn er eveneens uitzonderingen, die, ondanks tegenkantingen, er toch in slagen... Een hobbel op je pad hoeft namelijk geen onoverkomelijkheid te zijn, maar kan net een test van je vastberadenheid zijn. Of een les.

Het waren wat idiote overpeinzingen, maar ze hielpen wel om mijn geest af te leiden. En zowel van de dieperik onder ons, als de moeizame onderneming, die louter centimeter voor centimeter vooruit leek te gaan, maar die me zo stilaan wel reeds aan het einde van mijn latijn deed komen… Shit, hè! Ik had echter geen andere keuze, want als ik losliet, lag hij mogelijk écht beneden! En naast de erg plausibele botbreking, wist ik niet hoe ik dát ooit uitgelegd moest krijgen aan mijn ouders…

Opeens kwam hij evenwel steil omhoog! En waardoor ik zelfs bijna reeds een kreet slaakte van het verschieten, doordat we er nagenoeg in een vloeiende beweging door achterovervielen!

Ik had immers een val voorwaarts verwacht, of eerder gevréésd… Maar niet achterwaarts!

Ik hield mezelf eveneens maar op het nippertje in, op een haar na in feite, me ten volle bewust wordend van het gegeven dat mijn ouderlijke eenheid zich beneden bevond! Te zeer gefocust op het bedwingen van mijn stemgeluid, overmeesterde zijn beweging me echter zodanig, dat ik me maar gewoon aan hem vastklampte. En daarop kwamen we, met een bons, hij bovenop op me, bijgevolg op mijn kamervloer terecht. Maar daar lagen we dus even, allebei wat buiten adem, bij te komen. Al lagen we er eerder naar elkaar te staren!

Ofschoon dát, of toch het eerste ogenblik, nog niet het geval was geweest, ik had namelijk verwacht dat het pijnlijker zou zijn, de nagenoeg vereenzelviging met de grond… Het viel evenwel nog mee. Zodra die bedenking echter nog maar in me was opgeweld, na enkele tellen en ik leek te zijn bekomen van de verrassing, verstomde die al! Ik werd per slot van rekening bijna terstond én compleet, bevangen door de nabijheid van zijn lichaam, van zijn gezicht… En ik verloor mezelf daarop volledig in zijn ogen!

Zijn volle gewicht verpletterde me wel bijna… En hetgeen hij opeens leek te beseffen, aangezien hij er al bij omhoog kwam.