Overwegingen
Liefde over de grenzen van veronderstellingen heen

Erg, erger, ergst... Het oogde namelijk reeds somber aan het einde van 'Sferen', of zowaar 'Reflecties', maar in dit deel worden de zaken toch echt op de spits gedreven! Want nadat Nate zoende met Angela - en wat Dannie al als onoverkomelijk zag - trof ze net hén aan in een uiterst compromitterende houding. En de reactie daarop bleef evenmin uit: vervolgens kuste Dannie, overigens voor het oog van alleman, met Patrick; Nate's aartsrivaal. Iedere hoop voor Dannie en Nate lijkt dus wel reeds vervlogen! Toch kunnen ze elkaar maar niet loslaten... Hoewel geen van beiden de eerste stap lijkt te willen zetten. Al komt er alsnog hulp, en eerder uit een onverwachte hoek. Echter, is het voldoende? Of blijft het water toch te diep?!

De mismatch tussen hoofd en hart vond Natasja Saskia Verheyden steeds al het meest fascinerende aspect van het menselijke zijn. En allicht precies waarom psychologische vakken haar steeds het meest konden bekoren! Dat wat je wilt, of voor jezelf voor ogen hebt, strookt per slot van rekening niet altijd met wat men van je verwacht. Want, ondanks het verleidelijk is om slechts het pad te volgen dat anderen voor je zien, word je daar zelf niet altijd het meest gelukkig van. Onze auteur ondervond van zeer nabij dat het leven zo voorbij kan zijn, of veel te vroeg kan eindigen. Dingen op de lange baan schuiven - hoewel dat ook begrijpelijk is omwille van bv. praktische overwegingen - daar doet ze bijgevolg niet meer aan. Dat kan er namelijk toe leiden dat je ze nooit verwezenlijkt! Nu plukt ze dus de dag, of probeert ze dat alleszins. Bovendien, het is sowieso toch beter om te spijt te hebben van iets wat je wél deed, dan het nooit te hebben ondernomen? Of vind je dat wat anderen van je denken toch belangrijker?!

Lily bleek echter, net toen alle hoop leek te vervliegen, wederom de reddende engel te zijn: ‘Door zijn aandacht te verschuíven!’ Drie paar ogen hadden haar, al dan niet met opgetrokken wenkbrauwen, evenwel louter aangestaard. En enerzijds uit pure verbazing dat ze alsnog iets uit haar mouw schudde, maar anderzijds vooral wachtend op meer uitleg. Al bleek ze de waarheid toch nog niet in pacht te hebben. Maar ze deelde, naarmate de inzichten haar daagden, die wel meteen aan ons mee: ‘Angela’s terugkeer was zó spectaculair, dat ze als vanzelf eenieders focus kreeg. Wij hebben dus eveneens iets dergelijks drastisch nodig!’ En hetgeen, in theorie, zeer mooi klonk, met name mijn eerdere pogingen overschouwend. Want die waren misschien slechts als rimpels in een poel water geweest. Hoe dan ook, dat was eerder té mooi om waarheid te kunnen worden! Ik ontkrachtte het bijgevolg reeds met mijn hoofd: ‘En wat als het niets uithaalt? Wat als Nate tóch niet voor míj kiest?!’ ‘Dan heb je alleszins laten zien dat ze niet zomaar met je kunnen sollen! Of wil jij dan gewoon lijdzaam toezien en niet strijdend ten onder gaan? Wil je ze niet eens, zij het maar één keer, écht op hun plek zetten?!’ Ik slikte eerst echter louter. Hoewel dat eigenlijk meer bepaald te maken had met dat “ten onder gaan”. Niettemin ik wel werkelijk buiten kijf wilde stellen dat ik geen voetveeg was waar ze overheen konden lopen wanneer het hen uitkwam! Ik hunkerde er zowaar naar! Al was mijn diepste hartenwens in feite dat kreng haar ogen uitkrábben... Of toch als ik aan die ene reflex gehoor gaf. ‘Oké,’ zuchtte ik dus maar, toch nog zwichtend voor de peer pressure, of mezelf,’ Zeg maar wat ik moet doen!’