Reflecties
Liefde over de grenzen van veronderstellingen heen - Deel 4

Na hun verscheidene ‘aannames’, hun afzonderlijke mis-’interpretaties’ én hun verschillende ‘sferen’ te zijn doorgesparteld, leken de sterren eindelijk gunstig te staan voor Dannie en Nate! Met de terugkeer van zijn voormalige vriendin, Angela King, pakken er evenwel toch nog donkere wolken samen aan de hemel. Ze is immers niet alleen zijn ultieme ex, eveneens de kús die tussen die twee zou hebben plaatsgevonden, lijkt het einde al wel onafwendbaar in te luiden! Echter, als ze die storm toch nog samen weten door te komen, zijn hun eigen ‘aannames’, ‘interpretaties’, of wie weet ‘sferen’ dan toch niet alsnog dé doodssteek?!

Love is messy! Want onze relaties met anderen kunnen positief zijn, maar evengoed negatief. En dat laatste wil bijgevolg al weleens een modderpoel veroorzaken. De wijze waarop je de mouwen weet op te stropen of je zelfs maar staande weet te houden te midden van de regen definieert je evenwel. Ook al hou je daar de nodige viezigheid of zelfs littekens aan over. Na het hemelwater komt echter steeds weer zonneschijn. En een plensbui is dan wel erg nat, maar spoelt de smurrie misschien al wel grotendeels weg. De context heeft onze auteur steeds de grootste uitdaging gevonden. Want jezelf heb je misschien wel in de hand, maar datgene wat om je heen gebeurt is evenwel moeilijker stuurbaar. Echter, er is geen ander alternatief dan je erdoor proberen worstelen. Al is dat eveneens intrigerend. Maar bovenal is dat het toch allemaal waard? Want is dat niet net de uitdaging van het leven?!

Gestaag, maar wel heel zeker, kwam het binnen: het ronkende geluid van een motor! Hoewel ik er initieel niet zoveel aandacht aan schonk. De focus van Rob, naar wie ik halvelings toegedraaid stond, ging evenwel reeds volledig in de richting van waar het kwam. Die was meteen aan het kwijlen!

Ondanks het eigenlijk al veel was dat het voor een keer niet zijn ex betrof! Maar naast zijn zwartharige schone, was er slechts één iets dat hij nog wilde, maar wat steeds buiten zijn bereik bleef. Zijn alleenstaande moeder had het per slot van rekening stellig geband! Niettemin dat niet geheel onlogisch was: sinds de dood van zijn vader was ze ietwat over beschermend geworden. En in feite kon hij haar standpunt daarin ook wel volgen. Toch hoopte hij alsnog vurig dat ze van gedachten zou veranderen en dat hij binnenkort een dergelijke machine zou mogen bezitten. Zijn achttiende verjaardag was er daarom alvast één waar hij reikhalzend naar uitzag. You and me both, bro!

Ik was er echter rotsvast van overtuigd dat ík iets dergelijks niet eens moest proberen opperen bij mij thuis! Ja, dat zouden ze leuk vinden!

Hoe dan ook volgde ik zijn blik reeds, nog wat verdoofd of op automatische piloot, afgezien ik eigenlijk nog wel grijnsde bij zijn gebiologeerde stand.

Het volgende moment evaporeerde iedere aanzet daartoe evenwel al in een oogwenk en was ik in feite enkel nog maar geschókt! Holy hell… Want was dat Dánnie, mijn Dannie, achterop, met haar armen zo stevig omheen de motorrijder geslagen?! Het was namelijk niet zo simpel om, gezien de afstand, iemand te onderscheiden in de gehelmde en in zwart gehulde creaturen. De bestuurder was immers van top tot teen in een leren pak gestoken, bijpassende helm en al. En waarbij de passagier zelf ook een zwart jack droeg met nagenoeg matchende helm. Ik weifelde dus even bij mijn inschatting, hoopvol.

Dat het echter een medestudente was, stond buiten kijf, gezien de rok in onze schoolkleuren, die die droeg. Maar dat kon evenwel toch niet?!