Percepties
Liefde over de grenzen van veronderstellingen heen - Deel 6

De hobbels in de vorige delen zijn, gelukkig, dan toch geen breekpunt gebleken voor Nate en Dannie. Al is Nate’s vertrek naar de universiteit uiteraard alsnog een uitdaging voor hun relatie. Hoewel de afstand hen, als koppel, soms eveneens deugd doet. Maar die medaille heeft ook een negatieve kant. Want zodra ze – dankzij de technologie – een mouw hebben gepast aan dat gescheiden zijn, is er opnieuw een kink in de kabel. Enkele kiekjes worden namelijk uit hun context gerukt én over en weer gestuurd. En hetgeen wel de doodsteek lijkt! Zodra die, of toch reeds deels, verteerd zijn, heeft een reactie op zo’n aanschouwing immers serieuze gevolgen. Of zo doet de vondst van een zwangerschapstest alvast vermoeden...

Iedere relatie, al dan niet professioneel, staat of valt met doelgerichte communicatie. Zodra je dingen voor elkaar begint te verzwijgen, of zelfs de facto liegt, wordt de onderlinge verstandhouding per slot van rekening gehypothekeerd. Een mug verandert zó namelijk erg snel in een olifant. Want als het in essentie niet veel voorstelt, waarom was je er van in het begin niet compleet eerlijk over? Het viel onze auteur op, en zeker in het één op één omgaan met haar kinderen, dat er wel heel veel wordt verondersteld. En dat terwijl die kleine wezens veelal nog niet mee zijn met het voor de hand liggende. Zonder degelijke communicatie - hoe klein of hoe groot de tegenpartij overigens is - of nog eens extra aftoetsen van de gegeven boodschap, kan je bovendien toch niet verwachten dat er exact wordt verstaan wat jij bedoelt? Telepathie is immers een vaardigheid die de meeste mensen (nog) niet eigen is. Waarom is dus datgene, wat je effectief wilt zeggen, zo moeilijk om luidop te stellen? Of, aangaande sommigen, zowaar nagenoeg onmogelijk?

Hoewel ik het eigenlijk pas ten volle besefte toen ze dan toch, uiteindelijk, arriveerde.
Niettemin mijn focus aanvankelijk natuurlijk bij hem had gelegen. Reeds zodra hij uitstapte, had híj per slot van rekening mijn fixatie. Dat, en zijn auto! Of beter: de planken die hij zonneklaar bij had. Daar snoof ik in feite nog om. Dannie was er namelijk geenszins tuk op; zó goed kende hij haar dus!
Afgezien een groot deel van mijn attentie toch ook nog bij mijn zelfbeheersing lag; mezelf belettend om alsnog uit de auto te springen en hem die optater te gaan verkopen.
Of was ik mezelf ondertussen bewust van het gegeven dat het hoegenaamd niet zou helpen?
Het was evenwel sowieso geen sinecure om me mijn plan voor ogen te blijven houden bij de aanblik van hun twee; keuvelend aan de voordeur!
Echter, iedere intentie, alsook iedere gram woede, vervloog vervolgens alsnog toen die gozer voorover boog en haar kuste. What the fuck? En waarbij iets weten, en er daadwerkelijk mee geconfronteerd worden, duidelijk twee verschillende dingen bleken te zijn. Als de inslag van een bliksemschicht kwam het immers bij me binnen; de realiteit: Dannie had een ander! Of meer specifiek, dat wij, zij en ik, historie waren. En dat beeld, in combinatie met de indringendheid van wat het in me teweeg bracht, was nagenoeg teveel! En ik startte de motor bijgevolg reeds en draaide, amper kijkend, de weg zelfs op.
Ofschoon ik natuurlijk nog wel een stem hoorde stellen, in mijn achterhoofd, dat ik zowaar als een olifant in een porseleinwinkel tekeer ging! Ik stopte per slot van rekening beter. Of toch zodra ik aan het einde van de straat kwam, en ik dát niet langer full-on zou moeten aanschouwen.
Ik leek die ratio evenwel als het ware niet langer te kunnen registreren, ondanks ik mezelf – ergens – alsnog aanmaande voorzichtiger te zijn. Want het enige waar ik, blijkbaar, nog toe in staat was, was om zoveel mogelijk kilometers tussen mij, en ginds, in te brengen!
Al was het dus, daarom, niet zo verwonderlijk dat ik maar een paar blokken verder geraakte.