Ga voor meer informatie naar www.marjavos.nl
Samenvatting
Marja Vos vertrekt als zesjarig meisje naar Indonesië omdat haar vader daar moet gaan werken. Later gaat ze terug met haar gezin. Ook haar man verliest zijn hart aan dit land en zo reizen ze daarna nog meerdere malen naar haar tweede vaderland.
Er is in dit verhaal een goede balans gevonden tussen het autobiografische en de beschrijving van de vele eilanden. Mensen die het land nooit bezochten of zullen bezoeken, kunnen zich in gedachten wanen in het land dat Multatuli ooit 'de gordel van smaragd' noemde.
Er is in dit verhaal een goede balans gevonden tussen het autobiografische en de beschrijving van de vele eilanden. Mensen die het land nooit bezochten of zullen bezoeken, kunnen zich in gedachten wanen in het land dat Multatuli ooit 'de gordel van smaragd' noemde.
Over de auteur
"Mijn naam is Marja Vos (1948). Ik werkte als docente Nederlands en conrector van de onderbouw in het voortgezet onderwijs in Schoonhoven. Ik ben getrouwd, heb drie kinderen en drie kleindochters. Sinds ik niet meer werk, heb ik tijd voor mijn hobby’s: schrijven, lezen, stijldansen en reizen. Ik ben begonnen met het schrijven van kinderboeken waarbij ik me liet inspireren door mijn kleinkinderen. Nu schrijf ik ook voor volwassenen. Deze keer een autobiografisch reisverhaal."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462067882 / 978-94-620-6788-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 29-03-2013
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Reizen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 134
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
We moeten vroeg op, want we gaan met de boot naar Komodo. Al om vijf uur vertrekken we. Het is dan nog aardedonker. Langzaam zien we de hemel oranje worden en er klinkt gejuich op als we de Mata Hari (zon) boven de bergen uit zien komen. We ontbijten aan boord. Een mannetje zit op zijn hurken bij een klein vuurtje waarop hij eieren bakt. Om acht uur arriveren we op Komodo.
Een kleinere boot brengt ons van onze boot naar de steiger. Daar moeten we ons melden, want we mogen niet zo maar zonder gids het eiland op. Hier leven ongeveer 5000 varanen, dinosaurusachtige dieren. Er is genoeg voedsel voor ze, want het wemelt hier van de herten en konijnen. We lopen ongeveer dertig minuten het woud in. Vooraan loopt de gids met een gevorkte stok. We moeten heel stil zijn. Menigmaal worden we opgeschrikt door het geluid van een hert. Dan arriveren we op een plaats waar een groot bord waarschuwt voor overstekende varanen. We kunnen ons veilig binnen een omheining houden. Ik begin nu toch een beetje krampjes in mijn buik te voelen. Is deze tocht niet gevaarlijk? Buiten de omheining zien we varanen liggen. Leven ze wel? Ze hebben lange kromme nagels. Dan zien we plotseling dat twee van deze enge beesten ruzie krijgen. De ene slaat de andere met zijn staart. We horen rare geluiden en zien hun gevorkte tongen. Volgens de gids ruiken ze hiermee. Aan de andere kant van de heuvel is een drinkplaats voor herten. Een varaan loopt hier vlakbij.
De wandeling terug is spannender dan de heenweg, want we weten nu zeker dat die enge beesten hier zitten. We zien de ingangen van hun holen, maar zelf laten ze zich niet meer zien. Deze voorwereldlijke dieren maakten veel indruk op ons.
Een kleinere boot brengt ons van onze boot naar de steiger. Daar moeten we ons melden, want we mogen niet zo maar zonder gids het eiland op. Hier leven ongeveer 5000 varanen, dinosaurusachtige dieren. Er is genoeg voedsel voor ze, want het wemelt hier van de herten en konijnen. We lopen ongeveer dertig minuten het woud in. Vooraan loopt de gids met een gevorkte stok. We moeten heel stil zijn. Menigmaal worden we opgeschrikt door het geluid van een hert. Dan arriveren we op een plaats waar een groot bord waarschuwt voor overstekende varanen. We kunnen ons veilig binnen een omheining houden. Ik begin nu toch een beetje krampjes in mijn buik te voelen. Is deze tocht niet gevaarlijk? Buiten de omheining zien we varanen liggen. Leven ze wel? Ze hebben lange kromme nagels. Dan zien we plotseling dat twee van deze enge beesten ruzie krijgen. De ene slaat de andere met zijn staart. We horen rare geluiden en zien hun gevorkte tongen. Volgens de gids ruiken ze hiermee. Aan de andere kant van de heuvel is een drinkplaats voor herten. Een varaan loopt hier vlakbij.
De wandeling terug is spannender dan de heenweg, want we weten nu zeker dat die enge beesten hier zitten. We zien de ingangen van hun holen, maar zelf laten ze zich niet meer zien. Deze voorwereldlijke dieren maakten veel indruk op ons.
Reviews (10)
Lijkt mij een mooi boek, heb net Oeroeg en Heeren van de thee gelezen.
Een heerlijk boek voor iedereen die van de tropen houdt en speciaal van Indonesië. Veel eilanden komen aan bod. De cultuurverschillen per eiland zijn groter dan je zou verwachten. Het mooie is natuurlijk dat de auteur de verschillende gebieden zelf heeft bezocht. De foto's verlevendigen het geheel. Heel apart is het eerste gedeelte waarin ze beschrijft hoe ze van haar 6e tot haar 9e het wonen op Java beleefde.
Heel interessant. Vooral omdat ik heb gemerkt dat ik dezelfde reizen heb gemaakt met mijn zoon in dezelfde periode. Ook als je er niet geweest bent is het een uitnodiging om het zelf te beleven. En dat kan ik iedereen aanraden.
Naar mijn smaak, en dat is heel persoonlijk maak ik langs deze weg Marja Vos, de schrijfster, een groot compliment. Ga zo door.
Wat een heerlijk boek!!! Ben zelf van indische afkomst en probeer ook elk jaar of om de 2 jaar op vakantie te gaan naar indonesie. Ben alleen nog niet naar Irian Jaya of Sulawesi geweest maar na het lezen van het boek wil ik daar nu ook zeker een keer heen. Het heerlijke aan dit boek vond ik dat ik heel veel plaatsen in het verhaal herken en gelijk weer terug denk aan de tijd dat ik daar was. Het boek leest ook heel makkelijk door. En af en toe moest ik ook erg lachen om de dingen die mevrouw vos daar meemaakte omdat ik haar en haar familie ook ken en haar dan in mijn gedachten dan zo voor me zie.( bijvoorbeeld douchen met ijskoud water, of ongedierte op het toilet) Ik kan dit boek ook echt iedereen aanraden. Mevrouw Vos bedankt voor het delen van uw verhalen, ik heb er erg van genoten.
Dit boek is een mooi reisverslag met een persoonlijk tintje van de schrijfster. Indonesië beleefd door de verschillende jaren en ervaringen zowel als kind als volwassene. Erg leuk om te lezen, zeker als je zelf naar het land wilt of er geweest bent. Ik heb het met veel plezier gelezen!
Ik vind het een erg leuk boek en ik vind dat alles mooi is omschreven. Marja neemt je mee naar veel verschillende plaatsen en je kan de sfeer proeven. Persoonlijk vond ik het deel waar Marja klein was erg leuk, omdat ik het leuk vind om te lezen hoe mijn oma met mijn overgroot oma in Indonesië leefden. Ook vond ik de verschillende rituelen wanneer er iemand overleden was erg indrukwekkend om te lezen.
Ik heb het boek gelezen omdat mijn oma het heeft geschreven. En het was heel leuk. Vooral vond ik het spannend om te lezen toen haar broertje werd gestolen. En ook haar pop. En ik vond het grappig toen haar broertje weg liep uit de winkel en toen ging roken. Haar moeder was toen heel boos.
Wat een leuk boek om te lezen. ik ben zelf 2 x in Indonesie geweest en herken heel veel plekken uit de verhalen van Marja. Je ziet het dan weer helemaal voor je. Wanneer je er nog nooit bent geweest en je twijfelt nog is dit boek zeker een aanrader omdat Marja heel goed de sfeer van het land weergeeft. Leuk is ook het begin waarin Marja haar jeugd in Indonesie beschrijft.
Marja's boeken lezen zo makkelijk, ze schrijft op een open en gezellige manier alsof je haar vriendin bent die jou meeneemt in haar verhaal..
Achter elkaar het boek uitgelezen omdat het zo interessant is. Maar zoveel informatie tegelijk is een beetje veel, dus nog een keer lezen wat echt geen straf was, integendeel.
Zelf ga ik voor het eerst komende oktober naar Indonesië om onder andere te kijken waar mijn man een gedeelte van zijn jeugd heeft doorgebracht. Door het boek van Marja heb ik al wat aardige achtergrond informatie gekregen en zelfs een aantal woorden geleerd die in het boek staan. Deze gaan vast van pas komen in oktober.